Anton Corvinus: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Dis plek-plek verstaanbaar, wat doen ons hiermee?
Jcwf (besprekings | bydraes)
No edit summary
Lyn 7:
Dit kan nie met sekerheid gesê word wie sy ouers was nie, maar daar word vermoed dat hy 'n buite-egtelike seun van Lippold Rabe von Canstein die Domherr in Paderborn en die Burggraaf van Warburg wat die bynaam Cythogallus (genoem: bierkraan, lat.: cervisia, bier, en gallus, die haan) gehad het. Antonius noem homself '''Anthonius Rabe '''(lat.: corvus, die Kraai) en '''Anton Räbener''' en tot 1536 '''Anthonius Zythogallus''', '''Antonius Bierhahn''' of '''Anthonius Broihan'''. Hy verseël ook deurlopend met die embleem (met 'n "baster-balkie") van die Rabe von Canstein, 'n gekroonde swart, links-gerigde (heraldiese: regs-gerigde) kraai.
 
Corvinus het, volgens sommige geskrifte, in die jaar 1519 'n Cisterciënsiese monnik in Loccum, volgens ander geskrifte in Riddagshausen;<ref /> hy het wat klooster in die jaar 1523, wanneer hy aanhangers van die [[Martin Luther|Lutherse]] leer geword het. Hy was 'n student van Martin Luther en Philipp Melanchthon in [[Wittenberg]]. Later was hy predikant in Goslar (1528) en Witzenhausen (1529). In 1540 skryf hy die eerste Calenbergse Kerkorde, is raadgewer vir Hertog Philip von Hessen , en later sy weduwee, die Hertogin Elizabeth. Onder haar beskerming het hy in 1539, die [[Protestantse Hervorming|Reformasie]] in Northeim, [[Hildesheim]] (1541, saam met Johannes Bugenhagen) en Calenberg ingevoer. In 1542 word Corvinus pastoor in Pattensen en Algemene Superintendent van die Hertogdom van Braunschweig-Calenberg.
 
Die Rooms-Katolieke landheer Erich II aanvaar in 1548 die tussentydse bevel van die Rooms-katolieke Keiser (genoem: Augsburgse Interim). Die tussentydse bevel word op die Lutherse Sinode van Münden in 1549 deur Anton Corvinus, die Pattenser prediker Walter Hoiker (ook "Hocker" of "stoel" genoem) en 140 geestelike heftig verwerp. In reaksie daarop neem Erich II vir Anton Corvinus en Walter Hoiker op 2. November 1549 in hegtenis en word hulle aangehou in die kasteel Calenberg, om hulle en die res van die 140 geestelikes te dwing om die tussentydse bevel te aanvaar. Die gevangenes word goed versorg en word toegelaat om briewe te skryf en te ontvang, en om deur 'n oop venster met besoekers te praat. Later, na die Verdrag van Passau, waartydens die Keiser die tussentydse bevel ongeldig verklaar het en toe Erich II met hom ongenade geval het, het Erich II., die twee gevangenes op 21 Oktober 1552 weer vrygelaat.