Niels Bohr: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
No edit summary
Lyn 50:
Vir sy ná-doktorale werk het Bohr na [[Universiteit van Cambridge]] verskuif (waar hy onder [[J.J. Thomson]] gewerk het) en later na Manchester om met Rutherford saam te werk. Dit is hier waar hy werklik sy liefde vir kwantummeganika en radioaktiwiteit aangegryp en derhalwe onderwerpe soos die absorpsie van [[alfastrale]] en atoomstruktuur ondersoek het. Met hierdie agtergrond, asook met Planck se baanbrekerswerk rakende kwantumteorie, het Bohr 'n teoretiese atoomstruktuur ontwikkel wat steeds vandag in fisikahandboeke bly voortleef.
 
Bohr het in 1912 na die Universiteit van Kopenhagen teruggekeer, waar hy 'n lektoraat in die fisika aanvaar en uiteindelik 'n professor in die teoretiese fisika geword het. Dit was ook in hierdie jaar dat hy met [[Margrethe Norlund]] getroud is. Saam het hulle ses seuns voortgebring, al het slegs vier oorleef om volwassenheid te bereik. Al vier is uiteindelik hoog aangeskryf in hul onderskeie beroepe – veral [[Aage Bohr]], wat in sy vader se voetspore gevolg het deur ook 'n Nobel-prysNobelprys vir Fisika te ontvang.
 
Vanaf 1920 was Bohr die hoof van die [[Instituut vir Teoretiese Fisika]]. Dit was tydens hierdie tydperk dat hy sy Nobel-prysNobelprys verwerf en sy werk op twee kritieke fisiese probleme gerig het: aan die een kant het hy probeer om 'n [[kwantumteorie]] wat konsekwent is met alle [[atoomvlak-verskynsels]] te verbeter en verder uit te brei, en aan die ander kant was hy steeds besig om aan atoomstruktuur en –eienskappe te werk – veral die redes onderliggend aan die patrone in die spektra wat deur uitgestraalde atome vertoon is.
 
Deur met hierdie probleme te worstel, het Bohr sy konsep van ooreenstemming ontwikkel – “[[komplementariteit]]”, soos dit bekend begin staan het. Hierdie beginsel het energie-oorgange met ooreenstemmende harmoniese komponente in 'n beweging wat beskryf kon word deur van klassieke meganika gebruik te maak, gekoördineer. Hierdie beginsel is geregverdig toe daar bevind is dat die presiese frekwensie bereken kon word deur van vergelykings vanuit beide kwantum- en klassieke meganika gebruik te maak.