Max Scheler: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
+ Inligtingskas
No edit summary
Lyn 37:
Hy doseer in [[Jena]] tot [[1906]], waarna hy verhuis na die rooms-katolieke Ludwig Maximilians-Universiteit in München. Hier verdiep hy homself veral in die fenomenologie van Edmund Husserl. Scheler het Husserl al ontmoet in [[1902]] aan die Maarten Luther-Universiteit. In die tyd doseer ook Husserl se leermeester Franz Brentano in München. Scheler tree hier toe tot die "fenomenologiese kring" met onder andere M. Beck, J. Daubert, M. Geiger, Dietrich von Hildebrand, Theodor Lipps en Alexander Pfänder. Die verhouding tussen Scheler en Husserl was kompleks en hy staan veral krities teenoor Husserl se ''Logische Untersuchungen'' (1900–1901) en ''Ideen I'' ([[1913]]). 'n Soortgelyke houding neem hy ook in ten opsigte van [[Martin Heidegger]] se ''Sein und Zeit'' ([[1927]]).
 
In [[1910]] moes hy hierdie universiteit verlaat vanweë 'n kontroversie oor owerspel en sy egskeiding met sy eerste vrou Amalie von Dewitz. In [[1912]] trou hy met Märit Furtwängler, die suster van Wilhelm Furtwängler. Toe die [[Eerste Wêreldoorlog]] uitbreek, word hy aanvanklik opgeroep, maar later weggewys vanweë [[astigmatisme]]. In die volgende jare hou hy lesings in [[koffiehuis]]e en andere plekke in [[Göttingen]] buite die akademiese milieu. Dit was ondanks sy finansiële moeilikheid, besonderse produktiewe jare vir Scheler en skryf hy sy eerste groot werke, naamlik ''Zur Phänomenologie und Theorie der Sympathiegefühle und von Liebe und Haß'' ([[1913]]) en ''Der Formalismus in der Ethik und die materiale Wertethik'' (1913 - 19161913–1916). In Göttingen kom hy ook in kontak met denkers soos Hedwig Conrad-Martius, Moritz Geiger, Jean Hering, Roman Ingarden, Alexandre Koyré, Adolf Reinach en Edith Stein. Vervolgens verhuis hy vir 'n kort periode na [[Berlyn]], as onafhankelike skrywer, en word bevriend met Walther Rathenau en Werner Sombart.
 
Later, in [[1919]], bekom hy weer 'n aanstelling as professor in die filosofie en sosiologie aan die universiteit van [[Keulen]]. Hier skryf hy die religieuse werk ''Vom Ewigen im Menschen'' ([[1921]]) en word bevriend met Otto Dix. Vanaf 1921 beleef hy egter 'n verskuiwing in sy persoonlike lewe, grotendeels as gevolg van sy tweede egskeiding, sy derde troue en ook verlaat hy die katolieke geloof. Hierna verskuif hy sy aandag na die wysgerige antropologie. Uiteindelik aanvaar hy in [[1928]] nog 'n aanstelling as professor aan die universiteit van Frankfurt, maar sterf voordat hy die pos kon opneem. Tydens sy laatste jare het sy gesondheid agteruit gegaan, grotendeels te wyte aan die feit dat hy 'n kettingroker was. Hy sterf op 19 Mei 1928 aan 'n [[hartaanval]] in die hospitaal in Frankfurt. Ondanks die feit dat hy in die 20er jare bekend staan as een van die mees vooraanstaande filosowe, verdwyn sy reputasie vinnig na sy dood, gedeeltelik as gevolg van die onderdrukking deur die opkomende [[nazi|nazisme]]sme na [[1933]], aangesien Scheler van joodse afkoms was.
 
{{DEFAULTSORT:Scheler, Max}}