Historiese revisionisme: Verskil tussen weergawes

Historiese revisionisme is die metode waarvolgens die historiese verslag -– die [[geskiedenis]] van 'n samelewing soos in hulle kollektiewe geheue vasgelê -– voortdurend met nuwe feite en interpretasies van gebeure aangevul word. Die historikus James M. McPherson het die volgende daarvan gesê:

Die geskiedskrywer wat binne die bestaande establishment van die samelewing werk en wat 'n versameling [[Geskiedenis|geskiedenisboekegeskiedenis]]boeke geskryf het waarop sy of haar gesag berus, word gewoonlik deur die ''[[status quo]] ''bevoordeel. Die wetenskapfilosoof, [[Thomas Kuhn]], het gesê dat in teenstelling met die kwantifiseerbare [[eksakte wetenskappe]] wat deur 'n enkele paradigma gekenmerk word, die [[sosiale wetenskappe]] deur verskeie paradigmas gekarakteriseer word wat uit 'n "tradisie van eise, teeneise en debatte oor [die] grondslag" van navorsing put.<ref>{{Cite book|last=Kuhn|first=Thomas N.|authorlink=Thomas Kuhn|editor1-last=Lakatos|editor1-first=Imre|editor2-last=Musgrave|editor2-first=Alan|editor1-link=Imre Lakatos|editor2-link=Alan Musgrave|title=Criticism and the Growth of Knowledge|edition=second|origyear=1970|year=1972|publisher=Cambridge University Press|location=Cambridge|isbn=0-521-09623-5|page=6|chapter=Logic of Discovery or Psychology of Research}}</ref>

Revisionistiese geskiedenis word dikwels beoefen deur persone wat in die minderheid is, dié wat buite die gevestigde akademiese wêreld by kleiner en minder bekende universiteite werk, of jong geskiedkundiges -– basies historici met die meeste om te wen en die minste om te verloor deur die status quo uit te daag. In die wrywing tussen die hoofstroom aanvaarde oortuigings en die nuwe perspektiewe van historiese revisionisme, word die oorgeërfde historiese idees óf verander óf bevestig óf verhelder. Indien die revisionistiese idees met verloop van tyd die nuwe status quo word, het 'n paradigmaverskuiwing plaasgevind.

As sulks het Lipstadt, Shermer en Grobman gesê dat erkende historiese revisionisme die verfyning van die bestaande kennis van 'n historiese gebeurtenis behels, nie 'n ontkenning van die gebeurtenis self nie. Egte historiese revisionisme erken die bestaan van "onweerlegbare getuienis" wat daarop dui dat 'n gebeurtenis  — soos die [[Swart Dood|Swart dood]], Amerikaanse slawerny en die[[Sjoa| Jodeslagting]] — wel plaasgevind het terwyl denialisme van geskiedenis die hele grondslag van historiese bewyse verwerp.<ref>Lipstadt 1993:21; Shermer & Grobman 200:34</ref><ref>Ronald J. Berger. </ref>

* '''Toegang tot nuwe data:''' Heelwat historiese data het verlore gegaan. Selfs [[Argief|argiewe]] moet op grond van beskikbare ruimte en belangstelling besluit watter oorspronklike materiaal hulle moet verkry of bewaar. Argiefmateriaal word soms vir baie jare deur regerings gesluit, en wanneer hulle oopgemaak word, kan hulle die historiese perspektief op 'n gebeurtenis wysig.

* '''Ontwikkelings op ander wetenskapterreine:''' [[DNS]]-ontleding het 'n impak op verskeie geskiedenisterreine gehad deur gevestigde historiese teorieë óf te bevestig óf deur met nuwe bewyse vorendag te kom wat gevestigde historiese verklarings ondermyn.<ref>[http://news.independent.co.uk/people/obituaries/article349471.ece Obituary of Andrew Sherratt] in ''[//[:en.wikipedia.org/wiki/The_Independent:The Independent|The Independent]]'' 6 March 2006</ref> [[Radiokoolstofdatering]], die bestudering van yskernmonsters en jaarringe, palinologie, SEM-ontleding van vroeë metaalmonsters en die bepaling van suurstof-isotope in bene het die afgelope dekades nuwe data verskaf waarmee nuwe hipoteses geformuleer kan word.

Namate nie-[[Latyn|Latynse]]se tekste soos [[Wallies|Walliese]]e, [[Goideliese tale|Gaeliese]] en [[Oudnoors|Oudnoorse]]e sages ontleed en by die kanon van daardie tydperk opgeneem is, en baie meer [[Argeologie|argeologieseargeologie]]se getuienis aan die lig gekom het, het die tydperk bekend as die Donker-eeue in so 'n mate vereng dat baie historici vandag nie meer die term se nut insien nie. Die term "donker" dui verder nie soseer op 'n gebrek aan kultuur en die regstelsel nie, maar eerder op 'n gebrek aan voldoende brontekste in die [[Europa|Europese]] vasteland. Baie moderne geleerdes wat die era bestudeer, is geneig om die term weens die [[Negatiewenegatiewe konnotasie|negatiewe konnotasies]]s te vermy. Hulle beskou dit as misleidend en nie van toepassing op enige gedeelte van die Middeleeue nie.<ref>{{Cite book|last=Snyder|first=Christopher A.|author-link=Christopher Snyder|year=1998|contribution=|contribution-url=|title=An Age of Tyrants: Britain and the Britons A.D. 400&ndash;600400–600|publisher=Pennsylvania State University Press|publication-date=1998|publication-place=University Park|pages=xiii&ndash;xivxiii–xiv|isbn=0-271-01780-5|postscript=<!--None-->}}</ref><ref name="dmas">[//[:en.wikipedia.org/wiki/William_Chester_Jordan:William Chester Jordan|Jordan, Chester William]] (2004). </ref>

: Hy is daarop uit om die heroïese prentjie te vernietig wat vroeëre skrywers aan ons oorgedra het. Mnr. Sale skets Columbus as wreed, gierig en onbekwaam (selfs as seeman), en 'n man wat vasbeslote was om die natuurlike paradyse wat hy versteur het, te misbruik."<ref>William H. McNeill, [https://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9C0CE5DD1739F934A35753C1A966958260&sec=&spon=&pagewanted=all Review of Kirkpatrick Sale's ''The Conquest of Paradise''], [//[:en.wikipedia.org/wiki/New_York_Times:New York Times|New York Times]], October 7, 1990.</ref>

Die militêre leierskap van die Britse weermag gedurende die [[Eerste Wêreldoorlog]] is vir dekades lank dikwels deur historici en politici gekritiseer. Algemene beskuldigings was dat die generaals blind was vir die realiteite van loopgraafoorlogvoering, onkundig oor die toestand van hulle manskappe en dat hulle nie uit hulle foute geleer het nie, alles faktore wat tot enorme hoeveelhede sterftes gelei het ('lions led by donkeys').<ref>Lions Led By Donkeys</ref> Gedurende die 1960's het historici soos John Terraine hierdie interpretasie begin bevraagteken. Nuwe dokumente het na vore gekom en die tydsverloop het 'n meer objektiewe ontleding moontlik gemaak. Historici soos Gary D. Sheffield en Richard Holmes voer aan dat die militêre leierskap van die Britse weermag aan die westelike front baie probleme die hoof moes bied, soos 'n gebrek aan voldoende militêre kommunikasie. Hierdie inligting was voorheen nie bekend nie. Verder het militêre leierskap deurgaans tydens die oorlog verbeter en op die Honderddagoffensief uitgeloop wat tot die oorwinning in 1918 gelei het.

Volgens die ortodokse interpretasie was Hitler en Nazi-Duitsland en die Japannese Ryk Japan vir die uitbreek van die oorlog verantwoordelik. Revisionistiese historici van die Tweede Wêreldoorlog, vernaam Charles A. Beard, het gesê dat die V.S.A. ook skuld gehad het aangesien hulle in 1940-411940–41 te veel druk op Japan toegepas het en kompromieë verwerp het.<ref>Samuel Flagg Bemis, "First Gun of a Revisionist Historiography for the Second World War", ''Journal of Modern History,'' Vol. 19, No. 1 (Mar., 1947), pp. 55–59 [http://www.jstor.org/stable/1875652 in JSTOR]</ref> Die Britse historikus A. J. P. Taylor het 'n storm laat losbars toe hy aangevoer het dat Hitler 'n bra gewone diplomaat was en nie doelbewus daarop uit was om 'n oorlog te veroorsaak nie.<ref>Gordon Martel, ed. </ref>

== Sien ookAantekeninge ==