Boraks: Verskil tussen weergawes

Die mynbou van boraks en ander boraatneerslae het 'n lang geskiedenis. Die goudsmede van Babilonië het reeds omstreeks 2000 v.C. borate as vloeimiddel aangewend en die Egiptenare het dit sedert 1500 v.C. in die mummifikasieproses gebruik. Ongelukkig is dit nie moontlik om te bepaal watter boraatminerale hulle presies gebruik het nie. Die eerste gedateerde gebruik deur die Arabiere van Mekka, Medina en Bagdad stam van die jaar 762. Borate se gebruik versprei vanuit die Midde-Ooste na China, waar Arabiese tekste daaroor in Chinees vertaal word. Marco Polo vermeld dat in die hoë berge van Tibet boraks uit die droë modder van mere verkry word wat in die bazaars verhandel word. Hierdie Tibetaanse bron word 'n belangrike rede vir die glasmonopolie van Venesië, wat vier eeue geduur het. Die Hollanders het daarna die monopolie gebreek en in die 17de eeu begin om boraks uit Indië in te voer. Die VOC se handelsmonopolie het tot 1770 standgehou.

In 1818 word in vulkaniese stoomuitlate in Toskane boraat ontdek en hierdie ontoeganklike Lardello-gebied word die nuwe hoofbron. Omstreeks 1856 word egter in Kalifornië 'n meer ontdek wat nou ''Borax Lake'' heet en dit is die begin van die oorheersende posisie van hierdie gebied vir die mynbou van borate wat -saam met neerslae in die huidige Turkye- tot vandag voortduur.<ref>{{Outeur|D.J. Beeby}} in: ''Industrial Minerals and Extractive Industry Geology: Based on Papers Presented at the Combined 36th Forum on the Geology of Industrial Minerals and 11th Extractive Industry Geology Conference, Bath, England, 7th-12th May, 2000'' Geological Society of London 2002, ISBN 18623909911-86239-099-1, ISBN 9781862390997978-1-86239-099-7, bls 88</ref>