Die '''Lockheed L-1011 TriStar''', algemeen na verwys as die L-1011 (uitgespreek "L-ten-eleven") of TriStar, is 'n medium-tot-langafstand, wyeromp-driestralervliegtuig. Dit was die derde wyerompvliegtuig om kommersiële bedrywighede te betree, ná die [[Boeing 747]] en die [[McDonnell Douglas DC-10]]. Die vliegtuig het sitplek vir tot 400 passasiers en 'n reikafstand van meer as 7 410 km (4 000 seemyl). Sy driestraleruitleg plaas een Rolls-Royce RB211 enjin onder elke vlerk, met 'n derde, in die middel gemonteerde RB211 enjin met 'n S-buis-luginlaat tussen die stert en die boonste romp. Die vliegtuig het 'n outolandingsvermoë, 'n outomatiese neerdaalbeheerstelsel, en beskik op die onderste dek oor 'n kombuis en sitkamerfasiliteite.
Die L-1011 TriStar is vervaardig in twee romplengtes. Die oorspronklike L-1011-1 se nooiensvlug was in November 1970, en is in diens geneem deur [[Eastern Air Lines]] in 1972. Die verkorte, langreikafstand L-1011-500 het die eerste keer in 1978 gevlieg, en is 'n jaar later deur [[British Airways]] in diens geneem. Die oorspronklike lengte TriStar is ook geproduseer as die hoë-brutomassa L-1011-100, opgegradeerde enjin L-1011-200, en verder-opgegradeerde L-1011-250. Na-produksie omskakelings vir die L-1011-1 het verhoogde opstygmassa ingesluit op die L-1011-1050 en L-1011-150.
Tussen 1968 en 1984 het [[Lockheed]] 'n totaal van 250 TriStars vervaardig. Die vliegtuig se verkope was in die wiele gery deur twee jaar van vertragings weens ontwikkelings en finansiële probleme by Rolls-Royce, die enigste vervaardiger van die TriStar se enjins. Na produksie geëindig het, het Lockheed self onttrek uit die kommersiële vliegtuigmark as gevolg van sy onderprestasie in verkope.<ref name="withdraw_from_civil_aviation">Greenwald, John, Jerry Hannifin and Joseph J. Kane. [http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,925159,00.html "Catch a Falling TriStar."] ''[[Time (magazine)|Time]],'' 21 Desember 1981. Besoek op 6 Januarie 2007.</ref>
