Klankgrens: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Verwyder duplikaat |
Verbeter |
||
Lyn 9:
Die sterkte van die golfweerstand neem eksponensieël toe binne noue snelheidsperke rondom die klankgrens. Met slegs die beperkte krag van suier[[binnebrandenjin]]s beskikbaar, kon die vroeë vliegtuie nie hierdie vinnige toename in weerstand oorkom nie, en selfs groot verbeterings in die kraguitset van die enjin kon slegs minimale verbeterings tot die topspoed toevoeg. Oënskynlik was 'n oneindige hoeveelheid krag nodig om 'n supersoniese spoed te behaal.
'n Deurbraak het gekom danksy die bestudering van [[artillerie]]. [[Ernst Mach]] het in die [[19de eeu]] bevind dat 'n koeël se lugweerstand toeneem namate die spoed daarvan vermeerder, tot op 'n punt, waarna dit weer afneem. Mach het hieruit afgelei en ook eksperimenteel bewys dat 'n skokgolf ontstaan in die medium, in die vorm van 'n horing (konus), met die projektiel aan die skerppunt van 'n gedyende horing agter die projektiel. Die verhouding tussen die spoed van die projektiel (=''v'') en die spoed van klank (=''c'') word nou die
Die uitdaging was toe om genoeg krag te voorsien om wel deur die klankgrens te breek. [[Frank Whittle]] het die straalenjin ontwerp in [[Engeland]], en [[Duitsland|Duitse]] navorsers het bevind dat sweepvlerke minder weerstand bied op hoë spoed. Teen die 1950's het 'n aantal vliegtuie hierdie twee deurbrake gekombineer om met relatiewe gemak supersonies te vlieg.
Lyn 18:
* [[Spoed van klank]]
* [[Soniese knal]]
* [[Bell X-1]]
| |||