Émile Durkheim: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Sobaka (besprekings | bydraes)
No edit summary
Sobaka (besprekings | bydraes)
Lyn 13:
Net soos ander klassieke sosioloë (onder meer [[Karl Marx]], [[Max Weber]] en Georg Simmel), hou Émile Durkheim homself in die eerste plek besig met die fenomeen [[modernisering]]. Vir die bestudering van dié verskynsel kies hy die vraagstuk van die sosiale kohesie as uitgangspunt. In sy eerste sosiologiese publikasie, ''De la division du travail social'' ([[1893]]), staan die begrip [[solidariteit]] dan ook sentraal.
 
Durkheim maak in dié werk onderskeid tussen twee vorme van solidariteit. Enersyds vermeld hy die meganiese solidariteit, so genoem omdat dit 'n min of meer outomatiese produk is van gelykheid tussen mense. In die pre-moderne [[samelewing]]s, aldus Durkheim, was daar weinig sprake van sosiale arbeidsverdeling. Die kollektiewe [[bewussyn]], was sterk ontwikkel en dien as basis vir die samehang van elk samelewingsverband. In die moderne samenlewings moet die meganiese solidariteit plek maak vir 'n ander tipe solidariteit, wat deur Durkheim organiese solidariteit genoem word. Dit is gebaseer op die afhanklikheid wat tussen mense ontstaan wanneer die sosiale arbeidsdeling so ver gedryf word, dat mense onderling van mekaar afhanklik word vir die vervulling van verskillende take. Die proses waardeur dit gebeur noem mens in die sosiologie taakdifferensiasie. Hierdie arbeidsverdeling sorg egter nie noodwendig vir outomatiese solidariteit nie volgens Durkheim. Immers, wanneer hierdie te ver gedryf word, ontstaan daar teenproduktiewe vorme van differensiasie. Dit noem hy anomiese arbeidsverdeling. Verder onderskei hy ook nog afgedwonge arbeidsverdeling, 'n term wat dui op die bemagtiging van 'n bepaalde arbeidsvlak op basis van sosiale posisie, deur iemand wat volgens sy vermoeëns geen aanspraak daarop kan maak nie.
 
==Metodologie==