Émile Durkheim: Verskil tussen weergawes

 

== Lewensloop ==

 

Durkheim studeer filosofie aan die ''École normale supérieure'' in Parys en word daarna 'n onderwyser in die vak aan verskillende Franse middelskole, tot voor sy aanstelling by die universiteit van [[Bordeaux]], waar hy sosiologie en [[pedagogiek]] doseer. In die periode tussen [[1887]] en [[1902]], die jaar waarin hy hoogleraar word aan die Sorbonne in Parys, bevorder hy homself veral vir die erkenning van sosiologie as 'n akademiese dissipline. Die erkenning kry hy uiteindelik in [[1913]], toe hy amptelik die eerste sosiologie professor in Europa word.

 

 

== Metodologie ==

Durkheim maak in dié werk onderskeid tussen twee vorme van solidariteit. Enersyds vermeld hy die meganiese solidariteit, so genoem omdat dit 'n min of meer outomatiese produk is van gelykheid tussen mense. In die pre-moderne [[samelewing]]s, aldus Durkheim, was daar weinig sprake van sosiale arbeidsverdeling. Die kollektiewe bewussyn, was sterk ontwikkel en dien as basis vir die samehang van elk samelewingsverband. In die moderne samenlewings moet die meganiese solidariteit plek maak vir 'n ander tipe solidariteit, wat deur Durkheim organiese solidariteit genoem word. Dit is gebaseer op die afhanklikheid wat tussen mense ontstaan wanneer die sosiale arbeidsdeling so ver gedryf word, dat mense onderling van mekaar afhanklik word vir die vervulling van verskillende take. Die proses waardeur dit gebeur noem mens in die sosiologie taakdifferensiasie. Hierdie arbeidsverdeling sorg egter nie noodwendig vir outomatiese solidariteit nie volgens Durkheim. Immers, wanneer hierdie te ver gedryf word, ontstaan daar teenproduktiewe vorme van differensiasie. Dit noem hy anomiese arbeidsverdeling. Verder onderskei hy ook nog afgedwonge arbeidsverdeling, 'n term wat dui op die bemagtiging van 'n bepaalde arbeidsvlak op basis van sosiale posisie, deur iemand wat volgens sy vermoeëns geen aanspraak daarop kan maak nie.

 

Ten tye van die oorgang van die pre-moderne na die moderne samelewing, wat onder meer aangedui word deur die [[Franse Rewolusie]], heers daar in byna die hele [[Wes-Europa]] 'n angs dat die samelewing gaan ineenstort. 'n Goeie aanduider daarvoor word gesien in die hoë aantal [[selfmoord]]e wat plaasvind. Ook Durkheim fokus op die verskynsel.

 

 

Durkheim onderskei twee faktore wat volgens hom die selfmoordsyfer grootliks bepaal:

 

Selfmoorde wat te wyte is aan die te sterk verankerde teenwoordigheid van norme en waardes in die individu (te sterk regulering), noem hy fatalistiese selfmoorde. Wat egter meer in die moderne samelewing voorkom, beskou hy egter as die anomiese selfmoord. Dit kom voor weens 'n gebrek aan die verankering van die waardes en norme in die persoonlikheid van individue. Volgens Durkheim is anomie 'n totale staat van normloosheid.

 

Voorts onderskei Durkheim:

 

Opnuut meen hy dat laasgenoemde soort selfmoord meer gereeld voorkom in moderne samelewings.