Krygkor: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
k Opruim, replaced: <br> → <br /> (6) using AWB
Lyn 44:
|align=left|<small>
 
<br /> [[Politieke ekonomie van Suid-Afrika]]
<br /> [[Bothanomics]]
<br /> [[Krygkor]]
<br /> [[Mosambiek-ooreenkoms]]
<br />
<br />
</small>
|}
|}
 
Alhoewel Suid-Afrika reeds gedurende die [[Tweede Wêreldoorlog]] wapentuig vir die westerse geallieerdes vervaardig het, waaronder gepantserde voertuie, vliegtuie en ammunisie, is die wapenproduksie teen die einde van die oorlog gestaak. Die plaaslike vervaardiging van wapens, wat deur die regering beheer is, was in die vyftigerjare beperk tot ligte wapens en ammunisie. Suid-Afrika was gevolglik afhanklik van invoere, wat veral deur die Verenigde Koninkryk verskaf is.
 
Nog voor die Verenigde Nasies (VN) se oproep in die jaar [[1963]] om 'n vrywillige verbod op die uitvoer van wapens na Suid-Afrika te plaas, begin die republiek met die geleidelike vervanging van wapentuig-invoere. Hiervoor is lisensies vir die plaaslike vervaardiging van militêre uitrusting verkry en met die opbou van 'n nasionale wapenbedryf begin.
Lyn 70:
Krygkor is grotendeels in die privaatsektor geïntegreer. Die Suid-Afrikaanse regering het die aandeel van die privaatsektor by die besteding aan wapens van sowat 50 persent in die jaar 1973 tot 80 persent in 1990 verhoog. Die aandeel private leweransiers in Suid-Afrika het in die tydperk tussen 1973 en 1985 vertiendubbel tot 2&nbsp;000 ondernemings. Die beleid van Krygkor was om net sulke goedere in die buiteland aan te koop wat om tegniese of ekonomiese redes nie in Suid-Afrika self kon vervaardig word nie.
 
Nogtans is 'n groot deel van die benodigde ingenieurs- en ander tegniese kennis en militêre uitrusting steeds van buitelandse bronne verkry. Buitelandse leweransiers het ook dikwels in Suid-Afrika se behoeftes aan militêre vervaardigingsgereedskap voorsien, aangesien dit meestal nie plaaslik ontwikkel kon word nie.
 
Ná die verpligte verbod op militêre uitvoere na Suid-Afrika is tegniese kennis in die geheim aan die republiek voorsien. Daarnaas is ingevoerde en vreemde wapenstelsels, wat deur vyandelike troepe op die slagvelde agtergelaat moes word, gekopieer. Die verkryging van nuwe wapentuig het egter steeds duurder geword en in die laat tagtigerjare reeds byna 60 persent van die regering se militêre begroting beloop.