Suid-Afrikaanse Buro vir Rasse-aangeleenthede: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Lyn 81:
Hierdie bevindings het gelei tot die skeiding tussen die Afrikaner Broederbond en die Nasionale Party enersyds en SABRA andersyds. So het blanke en swart owerhede hul finansiële steun aan SABRA ingetrek en daarna ook baie private finansiers. So het die Departement van Onderwys onder leiding van ou-SABRA-voorsitter Gerrit Viljoen al R70 000 onttrek.<ref name="refdag" /> 'n Uitsondering op die onttrekkings was die mynbesigheid Gencor (tans BHP Billiton). Ook moes [[Carel Boshoff]] sy voorsitterskap van die Afrikaner Broederbond neerlê. Befondsing van SABRA is daarna weens politieke redes oorgeneem deur die [[Konserwatiewe Party]], wat daarmee geprobeer het die Nasionale Party verder uiteen te dryf. Hierdie befondsing het egter nie beteken dat SABRA die politieke lyn van die Konserwatiewe Party onderbou het. Dit sou nog tot 1993 vat voordat die Konserwatiewe Party ('n andere weergawe van) die volkstaatkonsep van SABRA sou steun.
 
Onder leiding van Carel Boshoff het SABRA die uitgangspunt ontwikkel dat die selfbeskikkingsreg van Afrikaners en selfbestuur nie vol te hou was op die manier waarop die NP-regering dit (met apartheid) geprobeer het. In die oë van SABRA was swart meerderheidsregering onvermydelik en bowendien het SABRA die deur die regering gevoerde apartheidsbeleid moreel onregverdig gevind:{{Cquote|Die morele regverdigbaarheid van afsonderlike ontwikkeling het in die gedrang gekom toe dit ná 1968 nie meer met oorgawe toegepas is nie. Dit het die indruk laat ontstaan dat die blanke minderheid die swart meerderheid wil onderdruk.|SABRA (1986)<ref>{{af}} Suid-Afrikaanse Buro vir Rasse-aangeleenthede (1986). Van Skeiding tot Integrasie. SABRA: Pretoria. (blz. 103)</ref>}}Vanaf die begin van die 1980s het SABRA nie langer die blanke samelewing in sy ondersoeke sentraal gestel nie, maar Afrikaners as kulturele minderheid. 'n Andere belangrike nuwe aanname van SABRA was dat selfbeskikking, demokrasie en menseregte geen teenstrydige idees was nie. Dit het veroorsaak dat SABRA die apartheidsbeleid kon los as enigste oplossing om die selfbeskikkingsreg en selfbestuur van Afrikaners te behoud:{{Cquote|'n Beleid om hierdie samelewing vandag te probeer ontstrengel en elke swart volk sy eie land te vestig totdat daar 'n blanke of Afrikanerland oorbly, is nie 'n lewensvatbare beleid nie. [...] Afrikaners moet daarvan oortuig word dat hulle eie staat, apart van die Republiek van Suid-Afrika, lewensnoodsaaklik is en dat hulle 'n toekomstige goedgesinde owerheid in daardie rigting moet sterk.|SABRA (1989)<ref>{{af}} Suid-Afrikaanse Buro vir Rasse-aangeleenthede (1989). Die Volkstaat as Afrikanerbestemming. SABRA: Pretoria. (blz. 90)</ref>}}Die plan vir 'n Volkstaat, wat 'n tuisland vir Afrikaners (in plaas van vir Swart Afrikaners) moes wees, het al sedert 1966 by SABRA rondgegaan, maar was nooit volledig uitgewerk nie. Na 1983 is dié konsep wel uitgewerk, onder meer deur SABRA-navorser Chris Jooste. Die plan van SABRA vir 'n Volkstaat het die gebiede van die oorspronklike [[Boererepubliek|Boerenrepublieken]] in die [[Zuid-Afrikaansche Republiek|Transvaal]] en die [[Oranje-Vrystaat]] uitgesluit. Dié gebiede het die ekonomiese hartland van Suid-Afrika met baie natuurlike hulpbronne omvat. In plaas daarvan het SABRA op 'n ekonomies onderontwikkelde gebied in die Noordwest-Kaap gefokus wat 'n halfwoestyn is.{{sfn|Schonteich|Boshoff|2003|p=44}} Dié woestynstaat sou as gevolg van sy onherbergsaamheid nie gevrees of verlang word deur die Suid-Afrikaanse regering.<ref name="Christopher2002">{{en}}{{CiteerCite boek|last=Christopher|first=A.J.|title=Atlas of Changing South Africa|url=http://books.google.com/books?id=CdOFAgAAQBAJ&pg=PA101|date=4 January 2002|publisher=Routledge|isbn=978-1-134-61674-9|page=101}}</ref> Selfs voorstanders van die idee het erken dat hierdie model beduidende ekonomiese offers van Afrikaners, wat na die volkstaat sou skuif, sou vra.{{sfn|Schonteich|Boshoff|2003|p=44}} Dié model is op die beginsel van eie arbeid gebaseer, wat vereis dat al die werk in die volkstaat deur sy eie burgers gedoen word, insluitend die ploeg van velde, vullisverwydering en tuinmaak: werk wat in die res van Suid-Afrika gewoonlik nie deur Afrikaners gedoen word nie.{{sfn|Schonteich|Boshoff|2003|p=45}}