Salvador Dalí: Verskil tussen weergawes

'''Salvador Domingo Felipe Jacinto Dalí i Domènech''' ([[11 Mei]] [[1904]] -– [[23 Januarie]] [[1989]]), algemeen bekend as '''Salvador Dalí''', was 'n [[Spanje|Spaanse]] kunstenaar en een van die belangrikste skilders van die 20ste eeu. Hy was 'n bekwame tekenaar en die bekendste vir die opmerklike, bisarre en beeldskone beelde in sy surrealistiese werk. Sy vakkundigheid rakende sy skilderwerk word dikwels toegeskryf aan die invloed van die meesters uit die [[Renaissance]]-tydperk.<ref name=Dali>Dalí, Salvador. (2000) ''Dalí: 16 Art Stickers'', Courier Dover Publications. ISBN 0-486-41074-9.</ref> Een van sy bekendste werke, "[[Die volharding van herinnering]]" (''La persistencia de la memoria''), is in [[1931]] voltooi. Sy kunssinnige repertorium het ook rolprente, beeldhouwerk en fotografie ingesluit. Hy het saam met Walt Disney gewerk aan die Oscar-benoemde kort animasierolprent ''[[Destino]]'', wat postuum in 2003 uitgereik is. Alhoewel hy in [[Katalonië]], [[Spanje]] gebore is, het Dalí op sy Arabiese afkoms aangedring en beweer dat sy voorouers afkomstig was van die [[More]] wat Spanje in [[711]] binnegeval het. Volgens Dalí is sy liefde vir "alles wat verguld en oormatig is, [sy] passie vir luuksheid en [sy] liefde vir Oosterse drag" te danke aan sy Arabiese afkoms.<ref> Ian Gibson (1997). The Shameful Life of Salvador Dali. W. W. Norton & Company. Gibson het vasgestel "Dalí" (en verskeie weergawes) is 'n baie algemene van in Arabiese lande soos Marokko, Algerië, Tunisië en Egipte. Volgens Gibson het Dalí se familie aan sy moederskant, die Domènech van Barcelona, egter weer Joodse wortels gehad. Oorspronklike aanhaling, soos dit in die teks verskyn: "my love of everything that is gilded and excessive, my passion for luxury and my love of oriental clothes."</ref>

Dalí is gebore op [[11 Mei]] [[1904]], 08:47 v.m. (MGT)<ref> Volgens sy geboorte sertifikaat. [http://www.astrotheme.fr/en/portrait.php?info=1&clef=V5w9Rfu55p7k ''Salvador Dalí astrological chart''] by astrotheme.fr. Laaste besoek op 30 September 2006.</ref> in die dorp [[Figueres]], in die Empordà-streek naby die Franse grens in [[Katalonië]], [[Spanje]].<ref>Dalí, The Secret Life of Salvador Dalí, 1948, London: Vision Press, bl.33</ref> Dalí se ouer broer, ook genaamd Salvador (*12 Oktober 1901), het nege maande tevore op 1 Augustus [[1903]] aan gastro-enteritis gesterf. Sy vader, [[Salvador Dalí i Cusí]], was 'n middelklas-advokaat en notaris.<ref name=Llongueras>Llongueras, Lluís. (2004) ''Dalí'', Ediciones B — Mexico. ISBN 84-666-1343-9.</ref> Salvador Dalí i Cusí is op [[29 Desember]] [[1900]] met Dalí se moeder [[Felipa Domenech]] getroud in [[Barcelona]] in die ''Nuestra Senora de la Merced'' kerk.<ref name="GIBSON">[http://www.nytimes.com/ The New York Times], [http://www.nytimes.com/books/first/g/gibson-dali.html Books: The Shameful Life of Salvador Dali By IAN GIBSON], Besoekbesoek op 16 Junie 2007 </ref> <!---wie se streng dissiplinêre

Dalí is in [[1926]] geskors van die akademie, kort voor sy eindeksamens, na hy verklaar het dat geen lid van die fakulteit bekwaam genoeg is om hom te eksamineer nie.<ref name=olga>[http://www.abcgallery.com/D/dali/dalibio.html ''Salvador Dalí: Olga's Gallery'']. Laaste besoek op 22 Julie 2006.</ref> Uit die foutlose, realistiese ''Mandjie met brood'' (1926), blyk dit dat Dalí egter teen die tyd reeds sy verfvaardighede bemeester het.<ref> Die portret, "A Basket of Bread", kan [http://www.dali-gallery.com/html/galleries/painting05.htm hier] besigtig word (www.dali-gallery.com).</ref> Hy het in dieselfde jaar sy eerste besoek aan [[Parys]] gebring, waar hy [[Pablo Picasso]] ontmoet het. Dalí het Picasso aanbid en was self ook reeds gunstig aan Picasso beskryf deur Joan Miró. Namate Dalí sy eie styl ontwikkel het, is 'n aantal van sy werke die daaropvolgende paar jaar sterk deur Picasso en Miró beïnvloed.

In 1936 het Dalí deelgeneem aan die ''London International Surrealist Exhibition''. Sy lesing, getiteld ''Fantomes paranoiaques authentiques'', was gelewer met Dalí geklee in 'n duikpak.<ref>Jackaman, Rob. (1989) ''Course of English Surrealist Poetry Since the 1930s'', Edwin Mellen Press. ISBN 0-88946-932-6.</ref> Na [[Francisco Franco]] aan bewind gekom het in die nasleep van die [[Spaanse Burgeroorlog]], was Dalí een van die min Spaanse intellektuele wat die nuwe regering ondersteun het. Wat politiek aanbetrefbetref, het dit het hom oneens gemaak met sy hoofsaaklik [[Marxisme|Marxistiese]] mede-surrealistiese skilders en het dit gelei tot sy uiteindelike amptelike skorsing uit hierdie groep.<ref name=unbound /> Dalí se reaksie? ''Le surréalisme, c'est moi'': "ek is (die) surrealisme".<ref name=olga /> André Breton het vervolgens die [[anagram]] "avida dollars" (van "Salvador Dalí") geskep wat min of meer vertaal na "gretig vir dollars".<ref name=artcyclopedia>[http://www.artcyclopedia.com/artists/dali_salvador.html Artcyclopedia: Salvador Dalí]. Laaste besoek op 4 September 2006.</ref> Breton het hierdie term gebruik om na Dalí te verwys ná sy skorsing; die res van die groep het van Dalí slegs in die verlede tyd gepraat, asof hy dood is. Die surrealistiese beweging en die verskeie lede wat daaraan behoort het (soos Ted Joans), het volgehou met uiters brutale polemiek teen Dalí tot en met sy dood en selfs daarna. Met die ingang van die [[Tweede Wêreldoorlog]] in [[Europa]] in [[1940]], het Dalí en Gala na die [[Verenigde State]] verhuis, waar hulle vir agt jaar gewoon het. In Amerika het Dalí teruggekeer na die beoefening van 'n Katolieke geloof. In [[1942]] het hy sy outobiografie, ''The Secret Life of Salvador Dalí'', gepubliseer.

[[Lêer:Dali museum.jpg|duimnael|250px|Die Dalí Teater en Museum in [[Figueres]].]]

Met die ingang van [[1949]] het Dalí na sy geliefde Katalonië teruggekeer en die res van sy lewe daar spandeer. Dat hy in Spanje gewoon het terwyl Franco aan bewind was, het kritiek uitgelok van progressiewes en baie ander kunstenaars.<ref name=navarro>Navarro, Vicente, Ph.D. [http://www.counterpunch.org/navarro12062003.html "The Jackboot of Dada: Salvador Dalí, Fascist"]. ''Counterpunch''. 6 December 2003. Laaste besoek 22 Julie 2006.</ref> Op grond hiervan is dit moontlik dat sommige van die algemene verwerping van Dalí se latere werke as gevolg van politiek was, eerder dan die eintlike meriete van die werke self. In [[1959]] het André Breton 'n uitstalling georganiseer, getiteld ''Homage to Surrealism'' ("Huldebetuiging aan surrealisme"), ter viering van die 40-jarige herdenking van surrealisme. Die uitstalling het werke deur Salvador Dalí, Joan Miró, Enrique Tábara en Eugenio Granell ingesluit. Met die ''International Surrealism Exhibition'' ("Internasionale surrealisme-uitstalling") in New York in 1960, het Breton driftig geveg teen die insluiting van Dalí se ''Sistine Madonna''.<ref name=lopez>López, Ignacio Javier. ''The Old Age of William Tell (A study of Buñuel's ''Tristana'')''. ''MLN'' 116 (2001): 295–314.</ref>

Later in sy loopbaan het Dalí hom nie beperk tot skilder nie, maar geëksperimenteer met talle ongewone of nuwe media en prosesse: hy het bulletistiese werke gemaak, 'n proses waartydens ink op 'n blanko doek geskiet word,<ref name=bp>[http://www.bonjourparis.com/Articles/Museums_and_Sights/The_Phantasmagoric_Universe_%E2%80%94_Espace_Dal%C3%AD_%C3%80_Montmartre/ The Phantasmagoric Universe—Espace Dalí À Montmartre]. {{lang|fr|''Bonjour Paris''}}. Besoek op [[22 Augustus]], [[2006]].</ref> en was onder die eerste kunstenaars wat holografie in kuns gebruik het.<ref name=holo>[http://www.holophile.com/history.htm The History and Development of Holography]. ''Holophile''. Besoek op 22 Augustus, 2006.</ref> Verskeie van sy werke sluit optiese illusies in. In sy latere jare het jonger kunstenaars soos [[Andy Warhol]] beweer dat Dalí 'n belangrike invloed op popkuns uitgeoefen het.<ref name=warhol>[http://www.carnegiemuseums.org/cmag/bk_issue/1998/mayjun/feat2.htm Hello, Dalí]. ''Carnegie Magazine''. Besoek op 22 Augustus, 2006.</ref> Dalí het ook ywerig belanggestel in die natuurwetenskappe en wiskunde. Dit word in verskeie van sy skilderye verbeeld, vernaamlik in die 1950's toe hy sy onderwerpe geskilder het bestaande uit renosterhorings, wat op gewyde geometrie dui (aangesien die renoster se horing volgens 'n logaritmiese spiraal groei) en kuisheid (aangesien Dalí die renoster met die Maagd Maria verbind het).<ref>Elliott King in Dawn Ades (ed.), ''Dalí'', Bompiani Arte, Milan, 2004, p. 456.</ref> Dalí was ook gefassineer deur [[DNS]] en die hiperkubus, 'n 4-dimensionele kubus wat in die skildery ''Kruisiging (Corpus Hypercubus)'' voorkom.

Die werke wat Dalí na die [[Tweede Wêreldoorlog]] geskep het, het die kentekens van tegniese vaardigheid en 'n belangstelling in optiese illusies getoon. Dalí se Katolieke geloof het steeds sterker geword en hy was tot so 'n mate geïnspireer deur die skok van [[Hirosjima]], dat hy na hierdie periode as "Kernmistiek" verwys het. In skilderye soos "Die Madonna van Port-Lligat" (eerste weergawe) van [[1949]] en "Corpus Hypercubus" van [[1954]] het Dalí probeer om Christelike ikonografie te vermeng met beelde van disintegrerende materiaal wat deur kernfisika geïnspireer was.<ref>[http://www.arton5th.com/Dali/bio.html Salvador Dalí Bio, Art on 5th]. Laaste besoek op 22 Julie, 2006.</ref> Die tydperk het dan ook die noemenswaardige werke "Die stasie van Pergignan", [[1965]], en "Hallusinogeniese Stiervegter", 1968–1970 ingesluit.

Gala het op [[10 Junie]] [[1982]] gesterf. Na haar dood het Dalí self die wil om te lewe verloor. Hy het probeer selfmoord pleeg deur homself te dehidreer, moontlik in die hoop om in 'n [[skyndood]] te verval (hy het gelees dat daar sommige mikro-organismes was wat dit kon doen). Hy het verhuis van Figueres na die kasteel in Púbol: dié kasteel het hy oorspronklik vir Gala gekoop en dit was ook daar waar sy gesterf het. In [[1984]] het Dalí se slaapkamer aan die brand geslaan, terwyl hy daar in was,<ref>[http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9905E1DB1038F932A3575AC0A962948260 "Dalí Resting at Castle After Injury in Fire"]. ''The New York Times''. [[1 September]], [[1984]]. Laaste besoek op 22 Julie 2006.</ref> maar die omstandighede waaronder dit plaasgevind het is onduidelik: moontlik was dit nog 'n selfmoordpoging deur Dalí of slegs as gevolg van die roekeloosheid van sy personeel.<ref name=olga /> Hoe dit ook al sy, Dalí was gered en het teruggekeer na Figueres. Daar het 'n groep van sy vriende, begunstigers en mede-kunstenaars na hom omgesien, terwyl hy sy laaste jare in gemak in sy teatermuseum gewoon het.

Daar is aantygings gemaak dat Dalí se voogde hom geforseer het om blanko skilderdoeke te onderteken, wat dan later (selfs na sy dood) beskilder kon word en as oorspronklike Dalí-skilderye verkoop kon word.<ref name="scandal">Mark Rogerson, 1989. ''The Dalí Scandal: An Investigation.'' Victor Gollancz. ISBN 0-575-03786-5 </ref> As gevolg hiervan is kunshandelaars behoedsaam wanneer hul gekonfronteer word deur latere werke wat aan Dalí toegeken word. Dalí oorly op 89-jarige ouderdom aan 'n hartverlamming in Figueres op [[23 Januarie]] [[1989]]. Hy is in die grafkelder van die Dalí Teater en Museum begrawe.

Olifantbeelde kom ook telkens in Dalí se werk voor en verskyn vir die eerste keer in sy [[1944]]-werk "Droom veroorsaak deur die vlug van 'n by om 'n granaat 'n sekonde voor ontwaking" ([[Spaans]]: ''Sueño Causado por el Vuelo de una Abeja en Torno a una Granada un Segundo antés de Despertar''). Die olifante, geïnspireer deur Gian Lorenzo Bernini se beeldbasis in [[Rome]] waarin 'n olifant 'n antieke obelisk dra,<ref>Michael Taylor in Dawn Ades (ed.), ''Dalí'' (Milan: Bompiani, 2004), p. 342</ref> word uitgebeeld "met lang, veel-ledige, byna onsigbare bene van begeerte"<ref name=countycollection>[http://www.countyhallgallery.com/education/dali_collection.htm Dalí Universe Collection]. ''County Hall Gallery''. Besoek op [[28 Julie]], [[2006]].</ref> tesame met obeliske op hulle rûe. Saam met hulle tingerige bene skep die belemmerings, met hulle falliese ondertone, 'n gevoel van skimrealiteit. "Die olifant is 'n verdraaiing in ruimte," verduidelik een analis, "die spykerbene kontrasteer die idee van gewigloosheid met struktuur."<ref name=countycollection /> Volgens Dalí het hy beelde geskilder wat "[hom] van die genot wil laat sterf, [hy] is besig om met 'n absolute natuurlikheid te skep, sonder die geringste estetiese sorg, [hy] maak dinge wat [hom] inspireer met 'n diepgaande [[emosie]] en [hy] probeer om dit eerlik te skilder. <ref>Salvador Dalí, in Dawn Ades: ''Dalí and Surrealism''.</ref>

Die eier is 'n ander algemene Dalí-agtige beeld. Hy verbind die eier met die voorgeboortelike en intra-uteriene (dit wat binne die uterus is) om dus hoop en liefde te simboliseer;<ref name=symb>[http://www.countyhallgallery.com/education/dali_symbols.htm "Salvador Dalí's symbolism"]. ''County Hall Gallery''. Verkry op 28 Julie, [[2006]]</ref> dit kom voor in ''Die Groot Masturbeerder'' en ''[[Metamorfose van Narsissus]]''. Verskeie diere kom ook deurgaans in sy werk voor: miere dui op die dood, verval en ontsettende seksuele begeerte; die slak word verbind met die menslike hoof (hy het 'n slak op 'n fiets gesien buite [[Sigmund Freud|Freud]] se huis toe hy hom vir die eerste keer ontmoet het) en sprinkane is 'n simbool van vermorsing en vrees.<ref name=symb />

Twee van die gewildste voorwerpe van die surrealistiese beweging was die ''Kreeftelefoon'' en die ''Mae West-lippebank'', wat onderskeidelik in [[1936]] en [[1937]] deur Dalí voltooi is. Beide die werke is in opdrag van die [[Skotland|Skotse]] kunsbegunstiger Edward James deur Dalí gemaak; James, 'n eksentrieke karakter wat 'n groot Engelse landgoed geërf het toe hy vyf was, was een van die vernaamste ondersteuners van die surrealiste in die 1930's.<ref name=natgalaust> [http://www.nga.gov.au/International/Catalogue/Detail.cfm?IRN=2607 Lobster telephone]. ''National Gallery of Australia''. Besoek op [[4 Augustus]], [[2006]].</ref> Volgens die galerybyskrif in die [[Tate-galery]] het "krewe en telefone sterk seksuele konnotasies vir [Dalí]" gehad en het hy "'n noue analogie tussen kos en seks getrek".<ref name=tate> [http://www.tate.org.uk/servlet/ViewWork?workid=2988 Tate Collection | Lobster Telephone by Salvador Dalí]. ''Tate Online''. Besoek op [[4 Augustus]], [[2006]].</ref> Die telefoon was funksioneel en James het vier daarvan by Dalí gekoop om die telefone in sy oordhuis te vervang. Een word nou in die Tate-galery uitgestal; die tweede in die Duitse Telefoonmuseum in [[Frankfurt]]; die derde behoort aan die Edward James-stigting en die vierde is in die Nasionale Galery van Australië.<ref name=natgalaust />

[[Lêer:Dalí. Gala.JPG|230px|duimnael|links|''Gala in die venster'' (1933), Marbella, Spanje]]

Dalí word in die teaterwêreld onthou vir die vervaardiging van die toneeldekor vir García Lorca se 1927 romantiese toneelstuk, ''Mariana Pineda''.<ref>[http://www.kirjasto.sci.fi/fglorca.htm Federico García Lorca.] ''Pegásos.'' Laaste besoek op 15 Junie 2007.</ref> Vir ''Bacchanale'' (1939), 'n ballet wat gebaseer is en getoonset is volgens [[Richard Wagner]] se opera [[Tannhäuser]] (1845), het Dalí die verhoogontwerp en die [[libretto]] verskaf.<ref name=designws>[http://www.designws.com/pagina/1dalieng.htm Dalí Rotterdam Museum Boijmans]. ''Paris Contemporary Designs''. Laaste besoek op 8 Augustus 2006.</ref> ''Bacchanale'' was gevolg deur dekorontwerp vir ''Labyrinth'' in 1941 en ''The Three-Cornered Hat'' in [[1949]].<ref>[http://www.marquette.edu/haggerty/exhibitions/past/dalihat.html ''Past Exhibitions'']. ''Haggerty Museum of Art''. Laaste besoek op 8 Augustus 2006.</ref>

Dalí het ook 'n repertoire in die mode- en fotografie-industrieë opgebou. In die modewêreld is sy samewerking met die Italiaanse modeontwerper Elsa Schiaparelli baie bekend. Dalí is deur Schiaparelli gehuur om 'n wit rok met 'n kreefpatroon te skep. Ander ontwerpe wat Dalí vir haar gemaak het sluit 'n skoenvormige hoed en 'n pienk gordel met lippe as gespe in. Hy was ook betrokke by die skep van tekstielontwerpe en parfuumbottels. In 1950 het Dalí 'n spesiale "kostuum vir die jaar 2045" geskep. <ref name=designws /> Fotograwe met wie hy saamgewerk het sluit [[Man Ray]], Brassaï, Cecil Beaton en Philippe Halsman in.

Dalí se erkenning van die nuwe wetenskap was opgesom in "Die disintegrasie van die volharding van herinnering" (''La desintegración de la persistencia de la memoria''), wat in [[1954]] verskyn het. Die skildery was 'n terugblik op die eertydse "Die volharding van herinnering", maar dié keer was die oorspronklike beelde as versplinter en gedisintegreer uitgebeeld.<ref name=triangle />

Terwyl hy in [[1942]] in [[New York Stad|New York]] was, veroordeel hy sy surrealistiese kollega, die filmmaker [[Luis Buñuel]], as 'n [[ateïsme|ateïs]], wat veroorsaak dat Buñuel ontslaan word uit sy pos by die Museum van Moderne Kuns ([[Engels]]: ''Museum of Modern Art'') en vervolgens deur die Amerikaanse filmbedryf geswartlys word.<ref>"In sy boek ''The Secret Life of Salvador Dalí'', I was described as an atheist, an accusation that at the time was worse than being called a Communist. Ironically, at the same moment that Dalí's book appeared, a man named Prendergast who was part of the Catholic lobby in Washington began using his influence with government officials to get me fired. [At Buñuel's job at the Museum of Modern Art he was tasked with selecting and distributing anti-Nazi propaganda films to North and South America, and he was also supposed work on producing such films.] I knew nothing at all about it, but one day when I arrived at my office, I found my two secretaries in tears. They showed me an article in a movie magazine called ''Motion Picture Herald'' about a certain peculiar character named Luis Buñuel, author of the scandalous ''[[L'Âge d'Or]]'' and now an editor at the Museum of Modern Art. Slander wasn't exactly new to me, so I shrugged it off, but my secretaries insisted that this was really very serious. When I went into the projection room, the projectionist, who'd also read the piece, greeted me by wagging his finger in my face and smirking, "Bad Boy!"

Met die uitbreek van die [[Spaanse Burgeroorlog]] het Dalí voor die gevegte gevlug en geweier om hom by enige van die groepe te skaar. Na die [[Tweede Wêreldoorlog]] het [[George Orwell]] Dalí gekritiseer omdat hy "soos 'n rot weghol sodra Frankryk in gevaar is", nadat Dalí vir jare daar voorspoed gehad het: "Wanneer die Europese Oorlog nader kom, het hy slegs een bemoeienis: hoe om 'n plek te vind wat goeie kookkuns het en van waar hy vinnig op die vlug kan slaan as gevaar te naby kom."<ref name="Orwell Review" /> Na sy terugkeer na [[Katalonië]] na die Tweede Wêreldoorlog het Dalí nader aan die [[Francisco Franco|Franco]] regime geraak. Sommige van Dalí se stellings het die Franco regime ondersteun en hy het Franco geluk gewens vir sy aksies wat gemik was daarop om "Spanje skoon te maak van destruktiewe magte". Dalí het telegramme aan Franco gestuur waarin hy hom geprys het vir die ondertekening van doodsvonnise vir politieke gevangenis."<ref name=navarro /> Dalí het selfs 'n portret van Franco se kleindogter geskilder. Dit is onmoontlik om te bepaal of sy lof aan Franco ernstig of wispulturig van aard was; hy het ook eenkeer 'n telegram gestuur waarin hy die ''Conducător'', Roemeense Kommuniste leier [[Nicolae Ceauşescu]], geprys het vir sy aanneming van 'n septer as deel van sy regalia. Die Roemeense dagblad, ''Scînteia'', het dit gepubliseer sonder om die spottende aspek daarvan te vermoed. Dalí se eksentrisiteite is deur die Franco-regime verdra aangesien nie baie wêreldberoemde kunstenaars op daardie stadium in Spanje sou woon nie. Een van Dalí se min moontlik openlike ongehoorsaamhede was sy voortdurende lof vir [[Federico García Lorca]]; selfs in die tydperk toe Lorca se werk verban is.<ref name=coversations />

Dalí was 'n kleurvolle en indrukwekkende figuur in sy alomteenwoordige lang mantel, kierie, neusoptrekkerige gesigsuitdrukking en opwaarts gedraaide gewasde snor, beroemd daarvoor dat hy gesê het dat "elke oggend wanneer ek ontwaak, ondervind ek 'n geweldige vreugde: dié van Salvador Dalí wees.".<ref name=smithsonian>[http://www.smithsonianmagazine.com/issues/2005/april/dali.php?page=3 The Surreal World of Salvador Dalí]. ''Smithsonian Magazine.'' 2005. Besoek op 31 Augustus 2006.</ref>. Die vermaaklikheidspersoonlikheid, Cher, en haar man, Sonny Bono, het toe hulle jonk was na 'n partytjie by Dalí se weelderige woning in New York se Plaza Hotel gekom waar hulle oorbluf was toe Cher op 'n seksuele vibrator met 'n vreemde vorm wat in 'n gemakstoel gelaat is plaasgeneem het. Wanneer Dalí sy handtekening aan aanhangers uitgedeel het, het hy altyd hulle penne gehou. Toe hy Mike Wallace op die ''Sixty Minutes''-televisieprogram 'n onderhoud met hom gevoer het, het Dalí die hele tyd na homself in die derde persoon verwys, en 'n verdwaasde Mr. Wallace, sonder om doekies om te draai, vertel dat "Dalí is immortal and will not die" ("Dalí is onsterflik en sal nie dood gaan nie"). Tydens 'n ander televisievertoning, op die Tonight Show, het Dalí 'n leërrenoster saam gebring en geweier om op enige iets ander te sit.

: ''Hierdie artikel is groottendeels 'n vertaling van die Engelse Wikipedia artikel [http[://en.wikipedia.org:Special:PermanentLink/w/index.php?title=Salvador_Dal%C3%AD&oldid=134795926 |"Salvador Dalí"]].''

; Gallerye:

* [http://www.daliparis.com/ ''Espace Dalí''] — Die unieke permanente uitstalling in Frankryk ("Museum & Dalí Fine Art Galleries")