Oorgelewerde Griekse teks: Verskil tussen weergawes

Die meerderheid skrifkritiese geleerdes sedert die laat 19de eeu, het 'n eklektiese benadering tot die Griekse Nuwe Testament gevolg; met die grootste gewig wat aan die vroegste behoue manuskripte verleen is, wat oorwegend Alexandryns van aard is; met gevolglik 'n eklektiese Griekse teks wat in om en by 6 000 gevalle van die OntvangeOorgelewerde teks afwyk. 'n Opsienbare minderheid van teksgeleerdes egter, handhaaf die voorrang van die Bisantynse skrifbewoording; en verkies gevolglik die "Meerderheidsteks". Geen skool in tekstuele geleerdheid is tans apologete vir die voorrang van die OntvangeOorgelewerde teks nie; alhoewel hierdie standpunt steeds aanhangers onder die Slegs-Koning-James-beweging het, asook ander [[Protestant]]se groepe wat 'n antagonisme jeens die hele skrifkritiese dissipline koester — soos toegepas op die Heilige Skrif; en wantrouig is oor enige afwykings van [[Protestantse Reformasie|Reformasietradisies]].

[[Lêer:Textus receptus.jpg|duimnael|Geannoteerde weergawe van die OntvangeOorgelewerde teks deur Scrivener]]

Frederick von Nolan, 'n 19de eeuse historikus en Griekse en Latynse geleerde, het 28 jaar gewy aan 'n onderneming om die OntvangeOorgelewerde teks na apostoliese oorspronge terug te voer. Hy was 'n oortuigde advokaat vir die voorrang van die OntvangeOorgelewerde teks bo alle ander uitgawes van die Griekse Nuwe Testament, en het aangevoer dat die eerste redakteurs van die gedrukte Griekse Nuwe Testament hul tekskeuses doelmatig uitgevoer het na gelang van dié tekste se voortreflikheid, terwyl ander tekstipes eweneens verontagsaam is weens hul minderwaardigheid.

''Dis nie te veronderstel dat die oorspronklike redakteurs van die (Griekse) Nuwe Testament ten volle onplanmatig met die seleksie van daardie manuskripte omgegaan het, waaruit die teksvorm van hul gedrukte weergawes ontleen is nie. Uit die vervolg sal dit blyk, dat hulle nie allerweë onkundig oor twee manuskripklasse was nie; een wat die teks bevat wat ons van hulle oorgeneem het; en die ander daardie teks wat deur M. Griesbach aanvaar is.''<ref name="text-types">''’n Ondersoek na die Integriteit van die Griekse Vulgaat, of OntvangeOorgelewerde teks van die Nuwe Testament; waarvolgens die Griekse Manuskripte herklassifiseer word; die Integriteit van die Aanvaarde Teks regverdig word; en die Onderskeie Strofes teruggevoer word na hul Oorsprong'' (Londen, 1815), [http://mountainretreatorg.net/classics/inquiry1.html ch. 1]. Die vervolg wat in die teks vermeld word is von Nolan se ''Aanhangsel tot 'n Ondersoek na die Integriteit van die Griekse Vulgaat, of OntvangeOorgelewerde teks van die Nuwe Testament; met inbegrip van die Regverdiging van die Beginsels aangewend ter Ondersteuning'' (Londen, 1830).</ref>

Die OntvangeOorgelewerde teks is deur John William Burgon verdedig in sy ''The Revision Revised'' (1881), en ook deur Edward Miller in ''A Guide to the Textual Criticism of the New Testament'' (1886). Burgon het sy argumente aangevul met die mening dat die Kodeks Alexandrinus en Kodeks Ephraemi, ouer was as die Sinaiticus en Vaticanus; en ook dat die Peshitta-vertaling na Siriakies (wat die Bisantynse teks ondersteun), in die 2de eeu ontstaan het. Miller se argumente ten gunste van strofes in die OntvangeOorgelewerde teks was van dieselde aard.<ref>Edward Miller, ''A Guide to the Textual Criticism of the New Testament'' (The Dean Burgon Society Press: 2003), pp. 30-37. 57-59.</ref> Nietemin het Burgon sowel as Miller geglo dat, ten spyte van die OntvangeOorgelewerde teks se voortreflikheid bo die Alexandrynse teks, dit nogtans by sekere strofes kortgekom het indien die manuskriptradisie van die Bisantynse teks in oorweging geneem word. Op hierdie punt is hulle weer deur Edward F. Hills gekritiseer. Hills voer aan dat die beginsel dat God waarheid handhaaf deur skriftuurlike openbaring, noodwendig impliseer dat God 'n bewaarde transmissie van die korrekte geopenbaarde teks moet verseker, wat tot die bybelvertaling en –drukwerk van die Reformasie-era sou voortduur. Vir Hills, is die doelwit van bybelse geleerdheid om die spesifieke lyn te identifiseer van bewaarde Godsbeskikte transmissie; 'n lyn wat hy identifiseer met die spesifieke opeenvolging van manuskripkopiëring, tekstuele korreksie en drukwerk, wat volvoer is in die OntvangeOorgelewerde teks en die Koning James-bybel. Hills voer aan dat die beginsel van bewaarde transmissie deur voorsienigheid borgstaan dat die gedrukte OntvangeOorgelewerde teks die naaste teks sal wees aan die Griekse outograwe; gevolglik verwerp hy strofes van die meerderheid Bisantynse teks wat nie deur die OntvangeOorgelewerde teks gehandhaaf word nie. Hy kom selfs tot die gevolgtrekking dat Erasmus deur voorsienigheid gelei moes wees toe hy die Latynse Vulgaatstrofes in sy Griekse teks ingevoer het;<ref>Edward F. Hills, ''King James Version Defended!'', pp. 199-200.</ref> en argumenteer selfs ten gunste van die outentisiteit van die Comma Johanneum.<ref>Edward F. Hills, ''King James Version Defended!'', pp. 209-213.</ref>

Aldus word die ware teks nie slegs gevind in die teks van die meerderheid van Nuwe Testamentiese manuskripte nie, maar meer spesifiek in die OntvangeOorgelewerde teks en in getroue vertalings van die OntvangeOorgelewerde teks, soos die Koning James-weergawe. In kort verteenwoordig die OntvangeOorgelewerde teks die Godsbeskikte weergawe van die meerderheidteks.<ref>[http://www.febc.edu.sg/VPP12.htm A History of my Defence of the King James Version]</ref>

Hills was die eerste tekskritikus om die OntvangeOorgelewerde teks te verdedig. Alhoewel ander die OntvangeOorgelewerde teks per se verdedig het, was hulle òf nié erkende tekskritici nie (bv. Theodore Letis en David Hocking) òf was hul werke nie op 'n geleerde vlak nie (bv. Terence H. Brown of D. A. Waite).<ref>Daniel Wallace, ''The Majority Text Theory: History, Methods, and Critique'', in: ''The Text of the New Testament in Contemporary Research'', [[William B. Eerdmans Publishing Company|Wm. Eerdmans]] 1995, p. 301.</ref>