Albert Schweitzer: Verskil tussen weergawes

<center><blockquote class="toccolours" style="float:none; padding: 10px 15px 10px 15px; display:table;"> ''Ek is lewe wat wil lewe midde-in lewe wat wil lewe''<ref>Albert Schweitzer: ''Kulturphilosophie'' (1923). Vol. 2, hoofstuk 26.</ref><br /> -– Albert Schweitzer</blockquote></center>

Hy het aan die universiteite van [[Straatsburg]], [[Parys]] en [[Berlyn]] studeer en 'n erkende konsertorrelis en gesaghebbende oor die werke van Johann Sebastian Bach geword. Hy het sy eerste boek gepubliseer toe hy 25 was -– die jaar nadat hy 'n doktoraat in filosofie van Straatsburg ontvang het. In 1900 het hy 'n lisensiaatgraad in teologie ontvang en is hy as predikant georden.

Die nood was skreiend. Nie afgeskrik deur hopelose toestande of die verskriklike erns en omvang van die siektes en beserings wat hulle gesien het nie -– enigiets van melaatsheid tot byte deur groot ape -– het die Schweitzers 'n hospitaal met hul eie hulpbronne gebou en toegerus. Eers later is dit deur bydraes vanoor die hele wêreld befonds.

Ná die uitbreek van die [[Eerste Wêreldoorlog]] (1914-19181914–1918) is Albert Schweitzer as 'n vyandige vreemdeling beskou, maar tot 1917 toegelaat om sy praktyk voort te sit, waarna hy na Frankryk teruggestuur en geïnterneer is. In 1924 het hy teruggekeer en die hospitaal op 'n nuwe terrein gebou. Schweitzer het wyd gereis en lesings en orrelkonserte gehou. Gedurende die [[Tweede Wêreldoorlog]] (1939-1945) is hy toegelaat om sy werk ongestoord voort te sit en hy het sy filosofie, wat hy as "Eerbied vir Lewe" opgesom het, verfyn.

Schweitzer het die [[Nobelprys vir Vrede]] in 1952<ref>{{en}} {{cite web | title = The Nobel Peace Prize 1952 | publisher = Nobelprize.org | url = https://www.nobelprize.org/nobel_prizes/peace/laureates/1952/index.html|accessdate=6 Oktober 2017}}</ref> ontvang en in 1965 in die ouderdom van 90 in Lambaréné gesterf.