Albert Camus: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
No edit summary |
Nobelprys vir Letterkunde |
||
Lyn 26:
| kinders =
| webblad =
| handtekening = Albert Camus Signature.jpg
}}
Lyn 49:
Gedurende die oorlog het Camus lid geword van die Franse Weerstand sel ''Combat'', wat ook 'n ondergrondse koerant uitgegee het met dieselfde naam. Hierdie groep het teen die [[Nasionaal-Sosialistiese Duitse Arbeidersparty|Nazis]] gewerk en Camus het die skuilnaam “Beauchard" aangeneem. Camus is in 1943 aangestel as die koerant se redakteur. Toe die Geallieerdes Parys bevry het, het Camus verslag gedoen oor die laaste gevegte in die stad. Hy het bedank by ''Combat'' in 1947 nadat die koerant kommersieel geword het.
Dit was hier waar hy kennisgemaak het met [[Jean-Paul Sartre]]. Na die oorlog het Camus een van Sartre se aanhangers geword en gereeld byeengekom in die ''Café de Flore'' te Boulevard Saint Germain in [[Parys]]. Camus het ook deur die [[Verenigde State]] getoer met die doel om lesings oor die Franse eksistensialisme aan te bied. Alhoewel hy polities linksgesind was, het sy sterk kritiek teenoor die kommunistiese ideologie hom van kommuniste vervreem en ook uiteindelik sy verhouding met Sartre versuur.▼
▲Na die oorlog het Camus een van Sartre se aanhangers geword en gereeld byeengekom in die ''Café de Flore'' te Boulevard Saint Germain in [[Parys]]. Camus het ook deur die [[Verenigde State]] getoer met die doel om lesings oor die Franse eksistensialisme aan te bied. Alhoewel hy polities linksgesind was, het sy sterk kritiek teenoor die kommunistiese ideologie hom van kommuniste vervreem en ook uiteindelik sy verhouding met Sartre versuur.
In 1949 het hy die [[tuberkulose]] weer teruggekeer en hy het vir twee jaar in afsondering gebly. In 1951 publiseer hy Die Rebel, 'n filosofiese analise van rebellie en revolusie waarin sy afkeur vir kommunisme duidelik was. Negatiewe reaksie op die boek het hom van sommige van sy kollegas en vriende vervreem en het tot die finale breek met Sartre aanleiding gegee. Hy het hom na die kritiese ontvangs van die boek toegelê op die vertaling van toneelstukke.
Line 56 ⟶ 55:
Camus se belangrikste bydrae tot die filosofie was sy idee van die absurde, die besef dat die lewe geen betekenis het nie. Hierdie idee het hy in Die Fabel van Sisyphus uiteengesit en ingesluit in baie van sy ander werke.
In die 1950's het Camus sy aktiwiteite gerig op die bevordering van menseregte. In 1952 bedank hy van sy werk vir UNESCO toe die VN Spanje as 'n lid aanvaar het met General Franco as leier. In 1953 was hy een van die min linksgesindes wat die [[
Die Algerynse bevrydingsoorlog wat in 1954 begin het, het vir hom 'n morele dilemma geskep. Hy het homself geïdentifiseer met die pied-noirs, en het die Franse regering verdedig op die gronde dat die opstand in Algerië deel was van 'n "nuwe Arabiese imperialisme" gelei deur Egipte en 'n "anti-Westerse offensief" georkestreer deur Rusland met die doel om "Europa te omsingel" en die "VSA te isoleer" (''Actuelles III: Chroniques Algeriennes, 1939–1958''). Alhoewel hy groter Algerynse [[outonomiteit]] of selfs 'n [[federasie]] voorgestaan het, maar nie onafhanklikheid nie, glo Camus dat die pied-noirs en Arabiere vreedsaam kan naasbestaan. Gedurende die oorlog was hy ten gunste van 'n siviele skietstilstand sodat burgelikes se lewens gespaar kan word. Hierdie voorstel is deur beide kante verwerp.
Line 62 ⟶ 61:
[[Lêer:20041113-002 Lourmarin Tombstone Albert Camus.jpg|duimnael|Albert Camus se grafsteen.]]
Camus het tussen 1955 en 1956 vir [[L'Express]] geskryf. In 1957 is die [[Nobelprys
Camus sterf op 4 Januarie 1960 in 'n motorongeluk naby Sens, in 'n plek genaamd "''Le Grand Frossard''". Camus word begrawe in die begraafplaas van Lourmarin, [[Vaucluse]], [[Provence-Alpes-Côte d'Azur]], Frankryk. Hy word oorleef deur sy tweeling, Catherine en Jean.
Line 109 ⟶ 108:
{{Verwysings}}
== Eksterne skakels ==
{{Wikiquote}}
{{CommonsKategorie-inlyn}}
{{DEFAULTSORT:Camus, Albert}}
| |||