Franciskus van Assisi: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
kNo edit summary
KMRJ (besprekings | bydraes)
Bygevoeg tot die lewe van Franciscus
Lyn 32:
== Lewe ==
[[Lêer:StFrancis part.jpg|duimnael|links|upright|Die eerste bekende uitbeelding van sint Franciskus, 1223–1224 sonder die stigmata.]]
In 1228, twee jaar na sy dood, is Franciscus van Assisi deur sy vriend pous Gregorius IX tot heilige verklaar. Franciscus was maar net een van die honderde mense wat in die Middeleeue deur die Rooms Katolieke kerk tot heilige verklaar is. Tog onthou selfs Protestante hom beter as enige ander heilige van sy tyd. Waarom is dit so? In Franciscus se tyd het baie mense geglo dat die wêreld sondig is; party mense (strydig met die leringe van die Kerk) het selfs geglo dat die duiwel die aarde gemaak het, terwyl andere gemeen het dat die duiwel hopeloos te veel mag op aarde het. Franciscus het egter vuriglik geglo dat die wêreld Gods wêreld was, en dat almal, mens en dier, die Skepper moes prys. Hy het selfs vir die voëltjies gepreek en hulle aangesê om tot eer van die Here te sing; en hy het na bewering selfs die wreedste wilde diere mak gemaak. Hy het die mense daarop gewys dat Christus mens sowel as God was deur hulle aan Sy aardse lewe te herinner; hy het selfs een keer gereël dat hy en sy vriende Kersfees in 'n stal vier, met 'n babetjie wat in 'n krip op hooi gele het. Franciscus het met aansteeklike opgewektheid en vreugde die Woord gebring, en een · keer, terwyl hy in die aanwesigheid van die Pous en die kardinale gepreek het, het hy rondgedans om aan hulle te toon hoe hy voel. Waar hy gekom het, het hy 'n boodskap van vreugde en blydskap versprei. Franciscus is in 1182 in die Italiaanse dorpie Assisi gebore. Sy vader, Pietro Bernardone, was 'n ryk lakenkoopman, en die jong Franciscus was die voorbok by die fuifpartye van die jong mense van die dorp. Hy was egter altyd opmerklik vrygewig teenoor bedelaars.  Na 'n ernstige siekbed in 1202, waartydens hy ontevrede geraak het met sy leefwyse, het hy op 'n militêre ekspedisie gegaan, maar aan die einde van die eerste dag het hy siek geword, en hy moes na Assisi terugkeer. Hierdie teleurstelling het weer die geestelike krisis wat hy tydens sy siekbed ondervind het, laat opvlam. Op 'n goeie dag het sy vriende by hom kom eet en na die ete het hulle in die straat rondgedwaal. Na 'n rukkie het hulle agtergekom dat Franciscus nie meer by hulle is nie en toe hulle hom gaan soek, het hulle hom gevind waar hy in 'n beswyming op die sypaadjie sit. Toe hy weer tot sy bewussyn kom, was hy 'n veranderde man. Hy het sy ou lewe vaarwel gesê en hom afgesonder in gebed en diens aan die armes. Kort daarna het hy op 'n pelgrimstog na Rome gegaan. Maar die werklike keerpunt in sy lewe het gekom kort nadat hy in Assisi teruggekeer het. Franciscus het van jongs af 'n groot vrees vir melaatse mense gehad. Eendag het hy in Assisi 'n melaatse wat in die straat gestaan en bedel het, teengekom. Hy wou eers weghardloop, maar iets het hom laat omdraai, en hy het al sy geld vir die melaatse bedelaar gegee en sy hand gesoen. Van daardie dag af was Franciscus se lewe een van diens aan melaatses, armes, uitgeworpenes en siekes. Hy het egter so baie geld aan die armes en bedelaars gegee dat sy vader begin vrees het dat hy al sy eiendom sou verloor. Hy het Franciscus na die biskop van Assisi gebring om hom wettiglik te onterf; maar sonder om te wag dat die dokumente opgestel word, het Franciscus sy klere uitgetrek, 'n kleed wat hy van die biskop gekry het, aangetrek en na die woude van die berg Subasio vertrek. Die volgende drie jaar het hy In die uiterste armoede deurgebring, en vir die melaatses en uitgeworpenes gepreek. Franciscus het geglo dat armoede, as mens dit as 'n positiewe gawe van God aanvaar, die basis van 'n heilige en gelukkige lewe kan wees. Daarom het hy ook gepreek dat armoede en berou twee dinge is wat met vreugde nagestreef moet word. In 1209 het hy na Assisi teruggekeer en vir die armes begin preek. Hy het gou 'n klein gevolg gehad en toe hulle twaalf in getal was, het hulle die toestemming van pous Innocentius III gekry om hul leefwyse in die vorm van 'n monnike-orde voort te sit. Hulle het h4lself gewy aan die prediking en werk onder die armes. Franciscus se volgelinge het al hoe meer geword en in dieselfde jaar (1209) het hy die Franciskaanse monnike-orde gestig. Hierdie monnike-orde het deur sendingreise so geweldig uitgebrei dat Franciscus met sy dood op 3 Oktober 1226 reeds duisende volgelinge gehad het. In 1212 het Franciscus na die Heilige Land vertrek, maar sy skip het vergaan en hy moes terugkeer. In 1219 is hy na Egipte, waar die kruisvaarders besig was om die stad Damietta te beleer. Hy is egter gevange geneem en voor sultan Al Kanil van Egipte gebring. Toe Franciscus voor die sultan kom, het hy die Evangelie aan hom verkondig. Die sultan het na hom geluister en Franciscus teruggestuur na die Christelike kamp. Daarvandaan is hy na die Heilige Land, waar hy tot September 1220 gebly het. Na veertig dae van vas en gebed, het hy op 14 September 1224 op die berg Alverno na bewering 'n visioen gehad waarin 'n engel aan hom verskyn het. 'n Oogkwaal, wat hom vee I pyn veroorsaak het, en sy streng asketiese lewenswyse het sy liggaamskragte verswak. Kort voor sy dood op 3 Oktober 1226 in die Portiuncula-kapel het hy sy "Loflied" voltooi, waarin hy bly en vroom die heerlikheid van Gods skepping besing. In teenstelling met die gangbare wêreldontvlugting van sy tyd, het hy alle skepsels liefgehad. Dit word beweer dat hy deur sy lewe en optrede die Italiaanse dig- en skilderkuns sterk beïnvloed het en hy word selfs as 'n voorloper van die Renaissance beskou. 'n Lewensbeskrywing van Franciscus is deur een van sy volgelinge, Thomas van Celano, geskryf. Baie verhale is daarna oor· hom geskryf. Die belangrikste hiervan is die ''Klein Blommetjies van Franciscus,'' wat sowat 100 jaar na sy dood verskyn het.
 
In 1219 is hy na [[Egipte]] in ’n poging om die sultan te bekeer en so ’n einde aan die konflik met die [[Kruistog|Kruisvaarders]] te bring.<ref>{{cite book |first=John |last=Tolan |title=St. Francis and the Sultan: The Curious History of a Christian-Muslim Encounter |location=Oxford |publisher=Oxford University Press |year=2009 |isbn=9780199239726 }}</ref> Teen dié tyd het die Franciskanerorde so gegroei dat die primitiewe organisasie nie meer gedeug het nie. Hy het na Italië teruggekeer om die orde te organiseer. Kort nadat die [[pous]] sy gemeenskap goedgekeur het, het hy hom algaande onttrek aan eksterne sake.