Leo Strauss: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Sobaka (besprekings | bydraes)
Sobaka (besprekings | bydraes)
No edit summary
Lyn 39:
 
Die werk van Leo Strauss het 'n kern rol gespeeld in die herevaluering van die politieke filosofie, veral binne die analitiese tradisie. Enkele bekende werke is ''Persecution and the Art of Writing'' ([[1952]]), ''Natural Right and History'' ([[1953]]), ''Thoughts on Machiavelli'' ([[1958]]) en ''What Is Political Philosophy?'' ([[1959]]). Hy bly publiseer tot aan die einde van sy lewe, met 'n boek oor Plato se ''Wette'', ''The Argument and the Action of Plato's "Laws"'' as laaste gepubliseerde werk. Hy sterf op 18 Oktober 1973.
 
==Filosofie==
Die filosofie van Leo Strauss het met die loop van die tyd ook kritiek ontlok, en so ook wanneer Strauss sy mening uitgespreek het oor die taak of die doel van die filosofie self. 'n Filosoof is vir Strauss enersyds nie 'n analitiese filosoof nie, as sy taak aleenlik daaruit sou bestaan om gewone taalgebruik te analiseer soos John Austin of [[Ludwig Wittgenstein]] dit gedoen het nie. Ook volgends hom moet 'n filosoof homself/haarself nie noodsaaklik uitsit oor diep morele en politieke kwessies nie en hierop diep en uitgebreide antwoorde vind nie, soos gedoen deur [[John Rawls]] of Jürgen Habermas nie.
 
Strauss verstaan daarenteenoor filosofie in sy oudste betekenis, as ''philo-sophia'' of die liefde vir wysheid (wysbegeerte). Filosofie gaan vir Strauss nie om die formulering van bepaalde oplossings of die verdediging van 'n reeks doktrienes nie, maar gaan om die praktiese soektog na die optimale manier van lewe soos dit deur die Ou Grieke bedink is. Hy assosieer dit veral met die stelling soos ook in [[Sokrates]] se denke gevind word; naamlik dat filosofie is om te weet dat jy niks weet nie of selfs nie die grense van die kennis ken nie. Hy skryf:
 
"Filosofie as sulks is niks meer as die bewustheid van 'n probleem nie, bv, van die fundamentele en omvattende probleem. Dit is onmoontlik om oor die probleem te dink sonder om ingestel te word ten opsigte van mootlike oplossings, veral ten opsigte van een of ander tipiese oplossing. Maar solank as wat daar geen wysheid is nie, maar slegs 'n soeke na wysheid, is die bewyse vir alle oplossings noodgedwonge kleiner as die bewyse van die problem. Dus hou die filosoof op om 'n filosoof te wees die oomblik wanneer die ‘subjektiewe sekerheid’ van die oplossing sterker word as sy bewustheid van die problematiese karakter van daardie oplossing.”
 
Bekend is ook die debat tussen Strauss en Alexandre Kojève oor die aard van [[tirannie]]. In ''On Tyranny: An Interpretation of Xenophon's Hiero'' neem Strauss 'n posisie in wat lynreg teenoor Kojève en ander hedendaagse politieke denkers staan; naamlik dat tirannie nie 'n tipiese moderne en hedendaagse verskynsel nie, maar daar is 'n kontinuïteit tussen die ou Griekse begrip, soos wat by Xenophon voorkom, en die moderne vorme van [[totalitarisme]]. Gou word die debat ook verruimd na dieselfde gesprek oor die doel van die filosofie self. Terwyl Kojève die taak eerder formuleer in terme van die verlange om hierdie idees in praktyk te bring, het Strauss sterk kritiek daarop:
 
“Ons hoef nie in die diepste wese van enigiemand te delf nie, om te weet dat insoverre die filosoof, weens sy swakheid van vlees, besorg word om herken te word deur ander, hou hy op om ‘n filosoof te wees. Volgens ‘n streng seining van die klassieke verander hy dan in ‘n sofis.”
 
== Verwysings ==