Benito Mussolini: Verskil tussen weergawes

In 1908 het hy en Rachele Guidi, dogter van sy vader se minnares, begin saamwoon. In 1916 is hulle in die hof getroud en in 1925 in die kerk. Vyf kinders is uit die huwelik gebore. Hy het egter geen geheim daarvan gemaak dat hy aan sy vrou ontrou was nie en het talle minnaresse gehad. Tydens sy '''premierskap''' is hy in propagandastukke voorgestel as die beliggaming van die Fascistiese ideaal: jeugdig, gesond (hy het aan 'n maagkwaal gely) en selfversekerd.

Nadat die '''reformiste''' in 1912 uit die Partito Socialista Italiano (PSI) gesit is, het Mussolini hoofredakteur van die partyblad ''Avanti'' ("Vooruit") in Milaan geword. In 1914 het hy van die partybeleid afgewyk deur te pleit vir Italiaanse deelname aan die '''[[Eerste Wêreldoorlog|oorlog''']]. As gevolg daarvan moes hy afstand doen van die hoofredakteurskap van die koerant. Hy het toe 'n nuwe koerant, ''Pop 010 d'ltalia'' ("Volk van Italië" ), begin. Nouer kontak met nasionaliste en die behoefte aan subsidies vir sy koerant het daartoe gelei dat Mussolini al hoe minder anti-kapitalisties geword het.

Ná die oorlog, waarin hy aan die front gewond is, het hy 'n aantal strydgroepe tot stand gebring wat uit veterane bestaan het: die sogenaamde ''Fasci Italiani di Combattimento''. Dié groepe se eerste aksieprogramme het nog 'n redelike linkse inslag gehad, hoewel daar ook heelparty tegemoetkominge ten opsigte van die regses was. Die nasionalistiese Gabriele d'Annunzio, wat in September 1919 die Dalmatiese stad [[Fiume]] met 'n groep vrywlligers beset het, was 'n bron van inspirasie vir die Fascistiese styl: swart hemde, onderskeidingstekens, strydkrete en bulderende toesprake van balkonne af. 

Hoewel Mussolini altyd teen die '''[[Rooms-Katolieke Kerk'''|Kerk]] gekant was, was hy opportunisties genoeg om ter wille van sy prestige en gewildheid 'n verdrag met die Kerk aan te gaan. '''[[Pous Pius XI''']] (1922-1939), wat die Fascisme as 'n bolwerk teen die Kommunistiese bedreiging beskou het, het in 1929 die Lateraanse Verdrae met Mussolini gesluit. Hiervolgens het die pous die koninkryk Italië erken en self die soewereine mag oor die Vatikaanstad verkry. Rooms Katolisisme het die staatsgodsdiens geword. Die opvoeding van die jeug het egter 'n twispunt gebly: Mussolini het vergeefs probeer om dit geheel en al in die hande van die staat te hou. Mettertyd het die pous hom ook verset teen die voorneme om in navolging van '''[[Adolf Hitler'''|Hitler]] die sogenaamde rassewette in Italië in te stel.

Mussolini het na ekonomiese selfbestuur (outargie) en na die uitbreiding van die bevolking gestreef en 'n uitgebreide propagandaveldtog vir groot gesinne is gevoer. 'n Groeiende bevolking sou egter meer ruimte nodig hé, en om hierin te voorsien, het Mussolini die Pontynse moerasse suidoos van '''[[Rome''']] laat drooglê.

Om sy ekonomiese en bevolkingspolitiek te verwesenlik, het Mussolini die Italiaanse grondgebied buite die landsgrense probeer uitbrei. Sy buitelandse beleid is egter in groot mate beïnvloed deur sy wrok ten opsigte van die '''[[Verdrag van Versailles''']] (1919). waarvolgens Italië na sy mening te min ontvang het. Hy het daarna gestreef om die '''[[Middellandse See''']] weer 'n ''mare nostrum'' ("ons see", soos die Romeine in die Oudheid dit genoem het) te maak. Hy het onder meer ook graag na die "grootse verlede" van Italië verwys.

In Oktober 1935 het Mussolini 'n aanval op '''[[Ethiopië''']] gedoen. Die '''[[Volkebond''']] het ekonomiese sanksies teen Italië ingestel, maar dié sanksies is net gedeeltelik toegepas en kon nie voorkom dat Ethiopië in Mei 1936 verower is nie. Die gemeenskaplike vyandskap van die meeste Europese moondhede het daartoe gelei dat Mussolini en Hitler 'n bondgenootskap gevorm het. Dié samewerking het in Oktober 1936 uitgeloop op die '''[[Spilverdrag''']] tussen Berlyn en Rome. Mussolini was later geheel en al ondergeskik aan Hitler, met wie hy in 1939, nadat '''[[Albanië''']] verower is, die militêre '''[[Staalverdrag''']] gesluit het.