Kontinentale filosofie: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Sobaka (besprekings | bydraes) |
Sobaka (besprekings | bydraes) |
||
Lyn 17:
Dié onderskeiding het tog al vir lank bestaan. Om die draai van die 20ste eeu sit [[Franz Brentano]], [[Edmund Husserl]] en [[Adolf Reinach]] uit om 'n nuwe filosofiese metodiek, fenomenologie, te stig, kontemporêr met Gottlob Frege en [[Bertrand Russell]] se stigtingswerk in analitiese filosofie, en Russel self identifiseer die skeiding tussen die twee strominge.<ref>Bertrand Russell, A ''History of Western Philosophy'' (Simon & Schuster, 1945), p. 641.</ref>
Daar is duidelik [[metodiek|metodologiese]] versille tussen analitiese en kontinentale filosofie, maar dit is ver van maklik om die metodiek van enige van dié twee velde te beskryf, hoeveel meer hoe hul met mekaar te kontrasteer. In kontinentale filosofie speel die [[geskiedenis van die filosofie]] 'n sentrale rol, andersins as in die analitiese stroming. Tog is daar 'n veld van analitiese geskiedenis van filosofie, wat grotendeels dieselfde aangaan as in die kontinentale stroming, dit is, deur die werk van filosowe van die verlede te ondersoek en te evalueer.<ref>Oliver Leaman en Parviz Morewedge, ''Concise Routledge Encyclopedia of Philosophy'' (London: Routledge, 2000). ISBN 0-415-22364-4.</ref> Beide velde maak algemene gebruik van [[konseptuele analise]], maar in analitiese filosofie word die konsepte wat geanaliseer word grotendeels uit alledaagse gebruik geneem, terwyl kontinentale filosowe meer gereeld nuwe konsepte voorstel en vir verwysigings van oues argumenteer. Tog is daar ook [[revisionisme|revisioniste]] in analitiese filosofie, so dié is ook nie 'n duidelike skeiding nie. Daar is 'n tradisie van empiriese as ook [[naturalisme|natuuralistiese]] filosofie in die analitiese stroming, wat nie algemeen in kontinentale filosofie te vinde is nie.
'n Nuttige skeiding tussen die twee westerse tradisies is hoe hul die werk van Immanuel Kant hanteer. Kant het die spoor geslaan vir Duitse idealisme, wat 'n paradigmaties kontinentale vertakking van filosofie is, met sy tesis dat die werklikheid nie oop lê vir die mens se direkte ondersoeking nie, maar dat die wêreld deur ons [[bewussyn]] vir ons voorgestel word, en dat ons net kontak het met hierdie samemengsel van wat vir ons voorgegee word en wat ons verstand daarmee maak.<ref>Paul Greyer, "Kant, Immanuel", in E. Craig (Ed.), ''Routledge Encyclopedia of Philosophy'', (London: Routledge, 1998, 2004) [http://www.rep.routledge.com/article/DB047 Verhaal 18 April 2008]</ref> Analitiese filosofie het ook baie te danke aan Kant, en verwys gereeld na sy werk, maar onderhandelinge met Kant se filosofie neem gereeld pas in 'n drastiese anderse stem as in die kontinentale tradisie. Daar is menige agtenswaardige en populêre posisies in analitiese filosofie wat heeltemal die Kantiese tesis verwerp, en daar is 'n aaneenlopende debat tussen die wat glo dat die [[werklikheid]] oop is vir empiriese ondersoek en die wat dit nie glo nie.<ref>Bertrand Russell, ''A History of Western Philosophy'' (Simon & Schuster, 1945), p. 643-647.</ref> Dit is moeilik om aan enige kontinentale stroming te dink wat die Kantiese tesis so sterk bevraagteken.<ref>Robert Solomon, ''Continental Philosophy since 1750: The Rise and Fall of the Self'' (Oxford University Press, 1988), p. 6.)</ref> In die analitiese tradisie word Kant se werk gewoonlik stuk-stuk benader, sodat moontlik is dat 'n [[etiek|etikus]] in die Kantiese tradisie geen belang het in Kant se [[metafisika]] nie, terwyl Kant sy filosofie as 'n samehangende stelsel voorgestel het, en kontinentale filosofie dit grotendeels so benader. Verder is daar amper geen invloed vanaf latere filosowe vanuit Duitse idealisme, soos [[Georg Wilhelm Friedrich Hegel|G.W.F. Hegel]], of uit ander "kontinentale" vertakkings op die meerderheid van analitiese filosofie nie.
| |||