Chromatiese toonleer: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
EvZ (besprekings | bydraes) k Skoonmaak |
EvZ (besprekings | bydraes) k Spelfoutjie in verwysings |
||
Lyn 1:
Die '''chromatiese toonleer '''is 'n [[toonleer]] met twaalf [[toonhoogte]]s, wat elk 'n [[halftoon]] bo of onder sy aangrensende toonhoogte geleë is. As gevolg daarvan dek die chromatiese toonleer al 12 die beskikbare toonhoogtes in die [[12-noot gelykswewende stemming]] (die algemeenste stemmingstelsel in Westerse musiek). Daar is dus net een chromatiese toonleer.
Verder, in gelykswewende stemming is al die halftone ewe [[Interval (musiek)#Grootte|groot]] (100 sent). Gevolglik is die note in 'n gelykswewend gestemde toonleer eweredig gespasieer. Dit maak die chromatiese toonleer 'n [[Diatoniese toonleer|niediatoniese toonleer]] met geen [[tonika]] nie, weens die [[Simmetriese toonleer|simmetrie]] van sy ewerediggespasieerde note.<ref name="B&S">Benward & Saker (2003). ''Music: In Theory and Practice'', Dl. I,
Die stygende en dalende chromatiese toonleer word hieronder getoon.
| |||