Die neo-realisme van Waltz, wat verskil van sowel klassieke realiste as die pluraliste, het baie reaksies uitgelok, waaronder die van die [[neoNeo-liberalisme (Internasionale verhoudinge) |neo-liberale]] institusionele organisasies. Hierdie stroming deel op sigself die realistiese visie dat die staat die belangrikste speler is en dat state in beginsel net hul eiebelang nastreef (vergelyk ook die voordeel maksimaliseerende individu in die [[ekonomie]]), maar meen dat dit nie samewerking hoef te belemmer nie. 'n Prominente verdediger van hierdie posisie is Robert O. Keohane (''After Hegemony'', [[1984]]). Keohane heg baie waarde aan ooreenkomste bestaande uit institusies en norme wat internasionale samewerking fasiliteer onder andere deur te sorg vir die samesmelting van voorkeure. Robert Axelrod (''The Evolution of Cooperation'', [[1984]]) toon aan dat dit ook uit modelle in die spelteorie blyk dat met voorwaardes tot samewerking onder anargie heel moontlik is en meer voorkom as wat die mens dink.
