Realiste bestudeer die internasionale verhoudinge tussen state, in 'n wêreldwye stelsel wat volgens hulle gekenmerk word deur anargie; naamlik die gebrek aan 'n sentrale owerheid wat norme en regulering vir state oplê. Realiste deel die stelling dat elke staat soewerein is en dat dit self as die hoogste gesag geld en dit dus geen hoër mag bo dit duld nie. 'n Teorie wat hierdie stelling oor anargie meer uitbou is die neorealisme.
====NeorealismeNeo-realisme====
Die neorealismeneo-realisme het betrekking op 'n teorie wat 'n meer deeglike uitwerking van die klassieke realistiese visie dat die internasionale state stelsel gekenmerk word deur anargie en dat state hierin probeer om te oorleef deur soveel moontlik mag te verkry. State is primêre akteurs omdat daar geen politieke monopolie op die bestaande magte is wat bo enige soewereine is nie. Terwyl state die hoofrolspelers bly, word meer aandag aan die magte bo en onder die state gegee deur middel van analise- of struktuur-agentskapsdebat. Die internasionale stelsel word gesien as 'n struktuur wat op die staat impakteer met individue onder die vlak van die staat wat as agentskap op die staat as geheel optree.
Die neorealismeneo-realisme is die eerste geformuleer deur Kenneth N. Waltz (''Theory of International Politics'', [[1979]]). 'n 'Klassieke' realis is Hans Morgenthau wat (''Politics among nations,'' [[1948]]) dekades lank reeds tot die standaard literatuur behoort. 'n Meer onlangse verdediger van die neorealismeneo-realisme is John Mearsheimer (''The Tragedy of Great Power Politics'', [[1999]]) wat die realisme verdedig in 'n tydperk wat baie dink dat die internasionale samewerking onstuitbaar aan die opmars is.
