Neo-liberalisme (Internasionale verhoudinge): Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Sobaka (besprekings | bydraes)
Sobaka (besprekings | bydraes)
Lyn 31:
Norman Angell, 'n klassieke London School of Economics gegradueerde liberaal, het gesê: "Ons kan nie die stabiliteit van die huidige stelsel verseker deur die politieke of militêre oormag van ons nasie of alliansie deur sy wil op 'n mededinger af te dwing nie."
 
Keohane en Lisa L. Martin het in die middel van die 1990's hierdie idees uiteengesit as 'n reaksie op John J. Mearsheimer se "''The False Promise of International Institutions''", waarin Mearsheimer beweer dat, "...instellings kan nie state kry om op te hou om op te tree as korttermyn mag maksimaliseerders nie." In werklikheid is Mearsheimer se artikel 'n direkte reaksie op die liberale-institusionistiese beweging wat geskep is in reaksie op die neo-realisme.Die kernpunt in Keohane en Martin se idee is dat neo-realisme daarop aandring dat "instellings slegs marginale effekte het ... [wat] [neo-realisme] laat sonder 'n waarskynlike verduideliking van die beleggings wat state in sulke internasionale instellings gemaak het soos die [[Europese Unie]] (EU), die [[Noord-Atlantiese Verdragsorganisasie]] (NAVO), die Algemene ooreenkoms op tariewe en handel (GATT) en plaaslike handelsorganisasies. "Hierdie idee is in ooreenstemming met die begrip komplekse interafhanklikheid. Verder beweer Keohane en Martin die feit dat internasionale instellings geskep word in reaksie op staatsbelange, dat die werklike empiriese vraag is "weet hoe om die gevolge van onderliggende toestande te onderskei van dié van die instellings self." Die debat tussen die institusioniste en Mearsheimer gaan oor die vraag of instansies 'n onafhanklike uitwerking op staatsgedrag het, of hulle bloot groot magbelange weerspieël wat genoemde magte gebruik om hul onderskeie belange te bevorder.
 
== Bron ==