Fotografie: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Teks opgebou uit en:wiki artikel, "Digital versus film photography" by oldid=729814967 |
Geskiedenis |
||
Lyn 3:
Die woord fotografie het ontstaan uit die Griekse woorde φως (''phos'', wat "lig" beteken) en γραφις (''graphis'', wat stilus of verfkwas beteken). Saam beteken dit "verf met lig". Sonder lig kan daar geen fotografie wees nie.
== Geskiedenis ==
Die uitwerking van lig op sekere stowwe is reeds in die Middeleeue deur die Arabiere bestudeer. Dit het egter eers in die 16e eeu in Europa belangstelling gewek nadat Giambattista della Porta en ander omstreeks 1550 die camera obscura van 'n lens voorsien het. Die duidelike beelde wat deur 'n lens op die skerm van die camera obscura gegooi is, het die begeerte laat ontstaan om die beelde permanent vas te lê. Die geskiedenis van die fotografie word veral gekenmerk deur die ontwikkeling van die liggevoelige materiaal en nie soseer deur opsienbare verbeterings nie ten opsigte van die lense nie.
In 1725 het die chemikus Johann Heinrich Schulze (1687 - 1744) toevallig opgemerk dat silwersoute verdonker by blootstelling aan sonlig. Dit was egter eers gedurende die tweede helfte van die 18e eeu dat K.W. Scheele en William Lewis doelbewus navorsing gedoen het oor die liggevoeligheid van silwersoute. Scheele het die belangrike ontdekking gedoen dat blou en violet strale 'n merkbaarder uitwerking het as rooi strale. Die aantekeninge van Lewis het uiteindelik in die besit gekom van Thomas Wedgwood (1771 - 1805), wat in 1802 kontakafdrukke van blare gemaak het op papier wat in 'n silwerchloriedoplossing geweek is. Die beelde was egter nie permanent nie, en eers in 1835 het die Engelsman William Henry Fox Talbot ontdek dat afdrukke wat agterna in pekelwater geweek is, betreklik onveranderd bly, dit wil sê gefikseer is.
Intussen het die Fransman Joseph Nicéphore Niepce (1765 - 1833), 'n offisier wat in svyre tyd litografie (steendruk) bestudeer het, ook geëksperimenteer met silwerchloriedpapier-negatiewe. Toe hy ontdek dat Louis Jacques Mandé Daguerre (1787 - 1851) met soortgelyke ondersoeke besig was, het hulle in 1829 begin saamwerk. In 1835, twee jaar na Niepce se dood, het Daguerre die daguerreotipe bekendgestel. Daguerre het 'n silwer - of versilwerde plaat met jodium behandel en dit dan in die camera obscura belig. Deur die beligtingstyd van 'n paar ur tot nagenoeg 20 minute te verminder, het die plaat slegs 'n latente (onsigbare) beeld bevat, maar Daguerre het gevind dat die aanwending van kwikdamp die latente beeld tot 'n sigbare beeld laat ontwikkel. In 1837 het hy daarin geslaag om sy fotobeelde met pekelwater te fikseer.
Kort voor lank het Daguerra die plate en die ontwikkeling so verbeter dat beligtingstye tot enkele sekondes verminder kon word, en binne 'n paar jaar is die eerste daguerreotipes gemaak met 'n beligtingstyd van sleg 1/10 van 'n sekonde.
Die Franse regering het Daguerre se patente gekoop en aan die hele wêreld beskikbaar gestel, en teen 1840 was die belangstelling in die hele Europa gaande. In 1841 het een ateljee in Berlyn honderd portrette weekliks geneem.
Terwyl Daguerre besig was om sy stelsel te vervolmaak, het John Herschel in Engeland ook op hierdie gebied geëksperimenteer. Sy groot bydrae was egter dat hy 'n effektiewe fikseermiddel, natriumhipofosfiet, ontdek het, waarmee die permanensie van fotografiese afdrukke verseker kon word. William Henry Fox Talbot (1800 - 1877) het intussen sy navorsing in Engeland voortgesit, en bevindings bekend gemaak. In 1835 het hy alreeds foto's of papiernegatiewe waarop 'n silwernitraatemulsie was, met sy camera obscura geneem en dit in pekelwater gefikseer. Daarna het hy spoedig sy metode verbeter, totdat hy 'n silwerbromiedemulsie aangewend het. Laasgenoemde is nog steeds die fotografies emulsie wat die algemeenste gebruik word. Hy het sy foto's "talbottipes" en later "Calotipes" genoem. Verder het hy die grondslag gelê vir fotomikrografie, dit wil sê fotografie deur 'n mikroskoop.
== Fotografiese kameras ==
| |||