Oksitaans: Verskil tussen weergawes

Die graafskap Barcelona het noue betrekkinge onderhou met Oksitaanse graafskappe en ander geweste oos van die Pireneëreeks. Katalaans en Oksitaans is deur Middeleeuse sprekers as sustertale of selfs as dialekte van 'n gemeensaplike taal waargeneem. So kon Oksitaanse ''trobadors'' hul kulturele invloed reeds vroeg maklik laat geld in die Katalaans-Aragonese Konfederasie waar nuwe konsepte van ridderlikheid en hoofsheid, wat saam met die nuwe liefdesliriek aanklank in adellike kringe gevind het, beslissende invloed op die Katalaanse koningshof uitgeoefen het. Katalaanse heersers en hoë adellikes het nie net na die liedere van Oksitaanse ''trobadors'' en ''joglars'' geluister nie, maar ook self begin om gedigte en melodieë te skryf. Koning AlfonsAlfonso II van Aragón (omstreeks 1152–1196) het die trobadorkuns aktief bevorder en liedere uit sy eie pen bygedra. Hy is deur sy tydgenote met die bynaam "die trobador" vereer.<ref>Hans-Ingo Radatz (red. vert.): ''Jordi de Sant Jordi: Der letzte Trobador. Eine Anthologie''. Berlin: Lit Verlag 2011. Barcelona: Editorial Barcino, bl. 12</ref>