Zygmunt Bauman: Verskil tussen weergawes

Rondom sy aftrede en daarna is Bauman se mees produktiewe tyd. Hy voel vry om te publiseer wat hy wil. In 1989 is 'n boek gepubliseer wat hom onder die aandag van wetenskaplike kringe gebring het: Die moderne era en die Holocaust (Moderniteit en die Holocaust). In hierdie boek wonder Bauman hoe mense so min mense leer van die [[Sjoa]] (Holocaust). Sy gevolgtrekking is: "Omdat ons die Holocaust buite die normale gang van die geskiedenis geplaas het." Die Holocaust word gesien as 'n abnormaliteit, iets wat nie by die mens pas nie. Die Holocaust word dus as 'n uniek beskou en op 'n syapoor geplaas word. As ons daarna kyk, is dit soos 'n afwyking, en nie iets 'natuurlik' waaruit jy kan leer nie. "Want so iets gebeur een keer maar nooit weer nie." Op hierdie manier troos die Westerse mens sy gewete: 'Dit was 'n eenmalige gekheid wat nooit weer sal plaasvind nie'. Hierdie posisie bied ook voordele vir die Jode. Hulle is die slagoffers van die mees verskriklike ding wat ooit met 'n volk kan gebeur. Bauman betwis dit en wys op die [[GenocideVolksmoord|volksmoorde]] elders in die wêreld. Wat die Holocaust van ander volksmoorde onderskei, is die burokrasie wat die Holocaust vergesel het. Maar dit beteken nie dat die Holocaust uniek was nie. Die drang om afwykende mense onskadelik te maak, is inherent in die mens self. Dit is presies waarom ons meer van die Holocaust moes leer.