Inenting: Verskil tussen weergawes

Vroeër is daar by hierdie siektes dikwels gebruik gemaak van die serum van diere wat kunsmatig met 'n bepaalde organisme geïnfekteer is. 'n Klassieke voorbeeld van so ʼn behandeling was toe die Duitse wetenskaplike [[E.A. von Behring]] op Ou-Kersaand 1890 'n jong meisie wat besig was om aan witseerkeel te sterf, se lewe gered het deur haar in te spuit met die serum van 'n skaap wat vooraf met die witseerkeel- bakterieë geënt was. Dit was die eerste eksperimentele demonstrasie van passiewe immuniteit en die bestaan van teenliggame. Dit het aan Von Behring 10 jaar later die [[Nobelprys]] vir medisyne besorg. Hoewel so 'n serum groot hoeveelhede teenliggame kan bevat, het dit die nadeel dat daar saam met die teenliggame ook bale vreemde diereproteïene ingespuit word. Hierdie proteïene kan 'n allergiese reaksie uitlok, wat kan wissel van 'n betreklik onskuldige huiduitslag tot 'n lewensgevaarlike skoktoestand. Om hierdie rede word die serumterapie nog net in sekere noodgevalle oorweeg.

 

 

== Aktiewe immunisering ==