Carl Schmitt: Verskil tussen weergawes

Sy werk het 'n sterk invloed gehad op vele andere politieke denkers uit sy tyd soos verskeie lede van die [[Frankfurt Skool]] soos Max Horkheimer, [[Theodor Adorno]] en Walter Benjamin, maar ook op liberale denkers soos Carl Friedrich en Hans Morgenthau. Selfs elemente van die werke van [[Hannah Arendt]] en postmoderne denkers soos [[Jean-François Lyotard]] en [[Jacques Derrida]] kan teruggevoer word na Schmitt.

 

===Benadering===

In sy werk benadruk Schmitt altyd die feitelike en menslike aspekte van die politiek en die reg. Hy reageer fel teen opvattinge oor die politiek wat te geïdealiseer word, of wat van die menslike wil afstand doen. So het hy homself sterk uitgespreek teen sy tydgenoot Hans Kelsen, 'n [[Immanuel Kant | neokantiaan]] wat in sy werk ''Das Problem der Souveränität und die Theorie des Völkerrechts'', 'n "suiwere teorie van die reg" uiteensit. Kelsen formuleer 'n reg wat in elke situasie en elke tyd regverdig sou wees, dus reg wat afgeskei is van alles wat konkreet menslik is. Schmitt stel daarteenoor dat dit nie moontlik is nie aangesien alle wette ingebed is in tasbare situasies. Uiteindelik, so stel Schmitt dit, is daar nog steeds mense betrokke, self by by die mees abstrakte en universele wette. Die reg is dus uiteindelik altyd mensewerk. Hiermee kritiseer hy ook die filosofiese sienings van [[John Locke]], en kom hy nader aan wat die filosoof [[Thomas Hobbes]] stel naamlik dat wette bepaal word nie deur die waarheid nie, maar deur wat die ''Leviathan'', of soewereine mag, oplê.

Schmitt is gekant teen alle vorme van pluralisme, want dit verdeel die staat volgens hom. In hierdie verband kan Schmitt se eie antisemitisme beoordeel word aangesien hy beweer dat die [[Jode]] verdeelde lojaliteit sou hê, deur lojaal te wees nie net teenoor die staat maar ook teenoor die Joodse volk en die Tenach.

 

Sentraal in die werk van Schmitt, soos uiteengesit in ''Politische Theologie'' ([[1922]]) is die konsep van soewereiniteit, en dus die vraag wat die plek en aard van die konstituerende mag van 'n politiek sisteem is. Die bekende eerste sin van dié werk gee 'n antwoord: "''Souverän ist, wer über den Ausnahmezustand entscheidet''" (Soewerein is hy wat beslis oor die noodtoestand). In hierdie uitspraak is egter enkele, miskien bedoelde, dubbelsinnighede ingebou. So is dit nie duidelik of ''über'' hier dui op die feit dat die soewerein beslis wat 'n uitsondering is of dat hy beslis hoe hy dit gaan oplos nie. Dit blyk, in die lig van Schmitt se filosofie, hy hiermee veral wil sê dat dit nie voor die hand liggend is wat die uitsonderlike gevalle is nie. Daar bestaan met ander woorde geen absolute reël wat oor sulke uitsonderings beslis nie. Volgens Schmitt onthul hierdie uitsondering, juis die ware aard van soewereiniteit, aangesien die uitsondering nie net bepaal word deur die soewerein nie, maar definieer tewens sy mag.

 

Hierdie ingrypende soektog na wat soewereiniteit in 'n moderne wêreld nog kan beteken, hou vir Schmitt verband met die idee van 'n ontnugtering met die wêreld , soos [[Max Weber]] dit beskryf dat die metafisiese en teologiese plek gemaak het vir die sekulêre en rasionele. Transendentale idees het met ander woorde minder inpak op mense, maar om die eenheid van 'n nasie te bewaar moet mens op soek gaan na 'n alternatief. Dit kan uiteindelik gevind word in 'n onmiddellike kriterium, en so 'n kriterium kan van waarde wees vir die soewerein. Hy noem Thomas Hobbes wat in reaksie op die toenmalige godsdienoorloë, die idee van 'n ''Leviathan'' formuleer, wat die soewerein kan wees. Dit kan Schmitt se steun aan die Nazi-regime en Adolf Hitler tot 'n mate verklaar. Waarskynlik sien Schmitt in Hitler so 'n soewerein aan die werk.

 

 

• ''Über Schuld und Schuldart'', 1911

• Gespräch über die Macht und den Zugang zum Machthaber und Gespräch über den neuen Raum, Berlyn 1994, ISBN 3-05-002630-8

 

 

• DE WIT, THEO W. A., De onontkoombaarheid van de politiek. De soevereine vyand in de politieke filosofie van Carl Schmitt, Ubbergen, 1992.