Neo-liberalisme (Internasionale verhoudinge): Verskil tussen weergawes

Benewens [[neo-realisme]] is neo-liberalisme een van die twee mees invloedryke kontemporêre benaderings in die internasionale verhoudinge. Hierdie twee perspektiewe het die afgelope drie dekades internasionale verhoudingsteorie oorheers.<ref name="Powell 1994 313">{{Harvnb|Powell|1994|p=313}}.</ref>

 

Neo-liberale internasionale verhoudings denkers gebruik dikwels spelteorie om te verduidelik hoekom [[staat|state]] saamwerk of nie saamwerk nie,<ref>KEOHANE, Robert O. - ''After Hegemony: Cooperation and Discord in the World Political Economy'', Princeton, 1984</ref> aangesien hul benaderings geneig is om die moontlikheid van wedersydse oorwinnings te beklemtoon, is hulle geïnteresseerd in instellings wat gesamentlik winsgewende reëlings en kompromieë kan reël.

 

Wat die omvang van internasionale verhoudingsteorie en buitelandse inmening betref, is die debat tussen neo-liberalisme en neo-realisme 'n intra-paradigma, aangesien beide teorieë positivisties is en hoofsaaklik op die staatstelsel as die primêre eenheid van analise fokus.

 

Robert Keohane en [[Joseph Nye]] word beskou as die stigters van die neo-liberale denkrigting; Keohane se boek ''After Hegemony'' is 'n klassieke werk van die genre. Ander belangrike invloede is die hegemoniese stabiliteitsteorie van Stephen Krasner en die werk van Charles P. Kindleberger, onder andere.

 

===Keohane en Nye===

Robert O. Keohane en Joseph S. Nye, in reaksie op neo-realisme, ontwikkel 'n opponerende teorie wat hulle "Komplekse interafhanklikheid" noem. Robert Keohane en Joseph Nye verduidelik, "... komplekse interafhanklikheid kom soms nader aan die werklikheid as realisme."<ref>{{cite book|last=Keohane|first=Robert and Joseph Nye|title=Power and Interdependence: World Politics in Transition|year=1989|publisher=Little, Brown and Company|location=Boston|page=23|url=https://books.google.com/books/about/Power_and_interdependence.html?id=RmvuAAAAMAAJ}}</ref> Ter verduideliking hiervan dek Keohane en Nye die drie veronderstellings in realistiese denke: Eerstens, state is samehangende eenhede en is die dominante akteurs in internasionale verhoudinge; Tweedens, mag is 'n bruikbare en effektiewe beleidsinstrument; en laastens die aanname dat daar 'n hiërargie in die internasionale politiek is.<ref>{{cite book|last=Keohane|first=Robert and Joseph Nye|title=Power and Interdependence: World Politics in Transition|year=1989|publisher=Little, Brown and Company|location=Boston|pages=23–24|url=https://books.google.com/books/about/Power_and_interdependence.html?id=RmvuAAAAMAAJ}}</ref>

Ten slotte word militêre mag nie gebruik wanneer komplekse interafhanklikheid oorheers nie. Die idee is ontwikkel dat tussen die lande waarin 'n komplekse interafhanklikheid bestaan, die rol van die weermag in die oplossing van geskille verminder word. Keohane en Nye gaan voort om te stel dat die rol van die weermag wel belangrik is in "alliansie politiek en militêre verhoudings met 'n mededingende blok."

 

Richard Ned Lebow verklaar dat die mislukking van neo-realisme in sy "institusionistiese" [[ontologie]] lê, terwyl die neo-realistiese denker Kenneth Waltz verklaar dat "die skeppers [van die stelsel] word die wesens van die mark waaraan hul aktiwiteit aanleiding gegee het." Hierdie kritieke mislukking, volgens Lebow, is as gevolg van die onvermoë van die realiste om "te ontsnap uit die benardheid van anargie. " Of eerder, die aanname dat state nie aanpas nie en dieselfde reageer op soortgelyke beperkinge en geleenthede.<ref>Waltz, 90; aangehaal in Richard Ned Lebow, "The long peace, the end of the cold war, and the failure of realism," ''International Organization'', 48, 2 (Spring 1994), 273</ref>

 

Norman Angell, 'n klassieke London School of Economics gegradueerde liberaal, het gesê: "Ons kan nie die stabiliteit van die huidige stelsel verseker deur die politieke of militêre oormag van ons nasie of alliansie deur sy wil op 'n mededinger af te dwing nie."<ref>Norman Angell, ''The Great Illusion'', (1909) aangehaal uit 1933 ed. (New York: G.P. Putnam’s Sons),p. 137.</ref>