Historici verbind modernisering met die proses van verstedeliking en industrialisering, asook met die uitbreiding van opleiding. Kendall (2007) merk op dat "verstedeliking modernisering en die proses van spoedige industrialisering begelei het."<ref> Diana Kendall, ''Sociology in Our Times'' (2007) p. 11</ref> In sosiologiese [[kritiese teorie]] word modernisering verbind met die oorbruggende proses van rasionalisering.
Die moderniseringsteorie en geskiedenis is eksplisiet gebruik as riglyne vir lande wat ywerig is om spoedig te ontwikkel, soos [[Volksrepubliek China|China]]. Modernisering is selfs voorgestel as die nuttigste raamwerk vir wêreldgeskiedenis in SjinaChina omdat een van die ontwikkelende lande wat laat begin ontwikkel het die volgende gesê het: "Sjina se modernisering moet gebaseer word op ervarings en lesse van ander lande."<ref>{{cite journal|last=Qian Chengdan, |date=2009. |title=Constructing a New Disciplinary Framework of Modern World History<br/>Around the Theme of Modernization. ''|journal=Chinese Studies in History'', |work=EBSCO |pages=42(3):7-24,}} Lente; in [[EBSCO]]</ref>
== Teorie ==
Lyn 10:
Die aanskouing van modernisering as offensiewe argumenteer dat albei die ontwikkelings en die gewysigde geleenthede wat deur hierdie ontwikkelings beskikbaar gestel is, gevorm en beheer word deur menslike agente. Die aanskouing van modernisering as offensiewe sien dit dus as 'n produk van menslike beplanning en aksie, 'n aktiewe proses wat hom daartoe leen om aangepas en gekritiseer te word.<ref name="khan 162-164" />
Modernisering het in die laat-19de eeu na vore gekom en was veral gewild onder geleerdes in die mid-20ste eeu. Een van die bekendste voorspraakmakers was die Harvard-sosioloog [[Talcott Parsons]].<ref>Gilman, ''Mandarins of the Future'' (2003)</ref> Die teorie het die belangrikheid van gemeenskappe wat oop is vir verandering beklemtoon en het reaktiewe kragte beskou as 'n verhindering tot ontwikkeling. Om tradisies te bewaar slegs omdat dit tradisies was, is ook beskou as afbrekend tot die ontwikkelingsproses.<ref name="khan 162-164"/> Voorstaanders van modernisering het in twee kampe verdeel: optimiste en pessimiste. Die optimiste het geargumenteer dat dit wat 'n moderniseerder sal beskou as 'n vertraging van die teorie (gebeure soos die [[IranneseIranse rewolusie]] of die moeilikhede in [[Libanon]]) slegs tydelike vertragings is, maar dat die moontlikheid van modernisering steeds bestaan. Pessimiste het geargumenteer dat sulke nie-moderne areas nie daartoe in staat is om modern te word nie.<ref name="Macionis 953">Macionis, p. 953.</ref>
