Buskruit: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Jcwf (besprekings | bydraes) Sjina->China |
|||
Lyn 18:
[[Beeld:Antieke_kruithouer.png|regs|duimnael|Buskruit, toe dit eers ontdek is, is tipies in die horings van diere gedra, vir veiligheid en gerief; dit is later ook in plat leertasse of bottels gedra. 'n Buitengewoon eienaardige voorbeeld van laasgenoemde uit die tyd van Koningin Elisabeth word hier getoon en is van ivoor gemaak in die vorm van 'n horing; die versierings daarop uitgekerf toon 'n gewapende man op 'n perd in 'n jaagtog. Die houer is aan die punt met 'n silwer tuit voorsien en is ongeveer agt duim lank.]]
Buskruit is in [[China]] in die 9de eeu uitgevind tydens die [[Tang-dinastie]] (618-907 n.C.). Die uitvinding is waarskynlik per ongeluk ontdek tydens [[alchemis]]tiese eksperimente. Die eerste opgetekende verwysings na buskruit verskyn in vroeë alchemiste se geskrifte as aanmanings om nie sekere materiale te meng nie. Dié mengsels het egter groot hoeveelhede onbrandbare materiale bevat. Teen die 11de eeu is daar begin om buskruit vir [[militêr]]e doeleindes in
In China sowel as Europa is die gebruik van buskruit in vuurwapens en kanonne vertraag omdat dit moeilik was om metaalbuise te vervaardig wat die ontbranding kon binnehou. Hierdie probleme kon gelei het tot die mite dat die Chinese hulle uitvinding slegs gebruik het in die vervaardiging van [[vuurwerk]]e. Buskruit is egter gereeld in kanonne en vuurpyle tydens die Mongoolse invalle van die 13de en 14de eeue gebruik en was ook 'n kenmerk van latere oos-Asiese oorlogvoering. Die lae, dik stadsmure van [[Beijing]] (in 1406 begin) is byvoorbeeld spesifiek ontwerp om aanvalle met artillerie te weerstaan en [[Ming-dinastie]] (1368–1644) het die hoofstad van [[Nanjing]] na Beijing in 1412 geskuif juis omdat die heuwels rondom Nanjing goeie posisies vir die artillerie van aanvallers gebied het.
|