Alain Poher: Verskil tussen weergawes

Hy is lid en voorsitter van die [[Mouvement républicain populaire|MRP]], en later van die ''Union centriste des démocrates de progrès'' (UCDP) wat die ''Union centriste'' (UC) sal word.

 

Sy hele loopbaan word deur sentrisme en Europese supranasionalisme gekenmerk. Robert Schuman was sy mentor. In 1966 word hy president van wat nou die Europese Parlement heet, op 'n moment dat Schuman se supranasionale erfgoed taamlik deur sy eie land bedreig word. De Gaulle boikot selfs die vergaderings van die EEG. Die [[kompromis van Luxemburg]] beëindig die boikot maar [[supranasionalisme]] word 'n vuile woord. Die enigste vooruitgang van die Europese eenwording kan van [[intergoewermentalisme|intergoewermentele]] inisiatiewe kom en uitbreiding van die EEG word ook geblokkeer, omdat de Gaulle die Verenigde Koninkryk nie wil toelaat nie. Poher probeer met de Gaulle te praat, maar die president wil net 'n ''Europe des Patries'', 'n Europa van (heeltemal soewereine) vaderlande. Ná die opstande van 1968 en 'n mislukte referendum tree de Gaulle af. Poher word tussentydse president en stel homself kandidaat vir die presidentskap. Hy word egter verslaan deur die gaullistiese Pompidou. Die nuwe president versoepel die Franse houding rakende die Engelse lidmaatskap, maar supranasionalisme bly taboe. As Pompidou skielik sterf word Poher opnuut tussentydse president en hy maak hiervan gebruik om die [[Europese Konvensie vir Menseregte]] te ratifiseer (1974). Frankryk het dit reeds in 1950 geteken, maar die gaulliste het geweier om dit te ratifiseer.