Nasiebou: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
No edit summary |
No edit summary |
||
Lyn 1:
Die kern van nasiebou is die vorming van ’n oorkoepelende nasionale identiteit, om ’n gevoel van samehorigheid en lojaliteit aan die nasie wat deur nasiebou geskep is, te weerspieël. Dié nasionale identiteit word dan deur die bevordering en gebruik van nasionale simbole versterk.
Só sê prof. Elirea Bornman in die boek D''ie reënboognasie versus die kleure van die reënboog'' (FAK: 2013). Sy verduidelik dat politieke wetenskaplikes soos Karl Deutsch en William Foltz, Charles Tilly en Reinhard Bendix die term gedurende die 1950’s en 1960’s begin gebruik het. “Hierdie teoretici het hoofsaaklik gefokus op prosesse van nasionale integrasie en konsolidasie wat tot die vestiging van die moderne staat bydra (“nation-building”). Nasiebou word dus beskou as ’n proses van sosiale transformasie waardeur onderontwikkelde, arm en bekrompe groepe in ’n moderne staat byeengebring word – ’n staat wat gekenmerk word deur vrede, gelyke geleenthede en ekonomiese geleenthede,” skryf sy.
Die boek verduidelik voorts dat die tradisionele, premoderne staat gewoonlik uit geïsoleerde groepe aan die onderpunt van die samelewing en ’n afsydige staat of vors aan die bopunt bestaan. Volgens nasiebou-teorie word hierdie twee sfere deur middel van nasiebouprosesse in nouer kontak met mekaar gebring. Diverse groepe word deur opvoeding en politieke deelname by die groter samelewing ingetrek. Die staat brei ook sy verpligtinge teenoor die groter samelewing uit deur ʼn reeks dienste en geïntegreerde netwerke te bied. Sodoende word die onderdane van byvoorbeeld ’n monarg aktiewe en deelnemende burgers van die nasiestaat.
| |||