Verassing: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Sjina→China |
k thumb → duimnael |
||
Lyn 1:
[[Lêer:Ubud Cremation 4.jpg|
'''Verassing''' (dikwels ook '''lykverbranding''' of '''kremasie''', van [[Latyn]]s ''cremare'' "verbrand") is naas 'n begrafnis (of teraardebestelling) een van die oudste maniere in die geskiedenis van die mensdom om met die dooie menslike liggaam om te gaan. Menslike lyke word deur middel van verbranding in 'n krematorium tot 'n klein stoflike oorskot verminder wat in teenstelling met die algemene oortuiging nie uit as bestaan nie, maar eerder uit gedroogde beenfragmente wat ná die verassing in 'n sogenaamde ''cremulator'' fyngemaal is. In sommige beskawings soos [[Indië]] word lyke ook op tradisionele brandstapels veras.
Lyn 7:
== Geskiedenis ==
=== Vroeë geskiedenis ===
[[Lêer:Urnfield culture 001.jpg|
Lykverbranding is in baie beskawings 'n gebruiklike begrafnisritueel wat in die verskillende periodes van die menslike geskiedenis steeds weer meegeding het teen ander rituele soos teraardebestelling en blootstelling aan elemente. Die as van die oorledene is volgens die verskillende plaaslike tradisies op land of op see verstrooi of in spesiale houers (veral urns, maar ook vase en kruike) gestoor. Die oudste argeologiese getuienis van die verassing is dié van die sogenaamde Mungo Lady - haar gedeeltelik veraste sterflike oorskot is naby Mungo Lake in [[Australië]] ontdek.
Lyn 21:
=== Rome ===
[[Lêer:Museo Barracco - urna funeraria da Preneste III aC 1010641.JPG|
Die Romeine het reeds vanaf die begin van hul geskiedenis sowel teraardebestellings asook verassings as begrafnisrituele geken - die Romeinse Twaalftafelwet uit die 5de eeu v.C. het aandag aan albei rituele geskenk en vaste voorskrifte ten opsigte van hul verloop gegee. Nogtans is die meeste oorledenes gedurende die klassieke periode veras, en eers in die Keisertyd het teraardebestellings meer gewild geraak. Met die uitbreiding van die Christendom omstreeks 400 n.C. het verassings nog nouliks voorgekom.
Lyn 36:
Die vereenselwiging met heidense praktyke en die doodstraf vir ketters was rede genoeg om verassings in Christelike kringe tot in die laat 19de eeu uiters ongewild te maak. Nogtans was daar in die geskiedenis sekere gevalle wanneer daar geen ander keuse was as om groot getalle lyke te veras nie, byvoorbeeld in oorlogstye en tydens die uitbreiding van aansteeklike siektes wat die gevaar van besmetting ingehou het.
[[Lêer:A Schultes Krematorium Baumschulenweg Berlin inside1.JPG|
[[Lêer:Die Gartenlaube (1874) b 311.jpg|
Om higiëniese redes is byvoorbeeld in Pruise reeds in 1794 volgens § 814 van die Algemene Landwet die teraardebestelling van lyke in bewoonde gebiede verbied. Vanaf die middel van die 19de eeu het die belangstelling in en die bevordering van verassing duidelik toegeneem. Geneeskundige kringe het verassing as die mees higiëniese manier beskou om met die dooie menslike liggaam om te gaan, terwyl werkersbonde en die groeiende Sosiaal-Demokratiese beweging verassings as 'n meer bekostigbare begrafnisritueel beskou het. Daarnaas het ook ongebonde verenigings soos die Vrydenkers, wat in die 19de eeu steeds meer aanhangers gekry het, doelbewus vir verassings as 'n alternatief tot die Christelike begrafnisritueel en sy veronderstelling van 'n opstanding gepleit.
Lyn 64:
=== Verbranding en asversameling ===
[[Lêer:Verbrennung eines Toten in einem Krematorium 2009-09-05.JPG|
Die houer met die stoflike oorskot word in die verassingsoond teen 'n temperatuur van tussen 760 en 1 150 °C verbrand. Tydens die verbrandingsproses verdamp en oksideer 'n groot deel van die liggaam (veral die organe en ander sagte weefsel) vanweë die groot hitte, en die verbrandingsgasse wat ontwikkel word deur die krematorium se uitlaatstelsel afgevoer. Die verbrandingsproses neem sowat twee ure.
|