Bultrugwalvis: Verskil tussen weergawes

{| class="wikitable" border="1" style="width: 20em; font-size: 90%; float: left; margin-left: 0em; margin-right: 1em;"

|-

|-

|1. Algemene bultrugwalvisgeluide op 'n winderige dag[[Lêer:Humpback_whale_moo.ogg|noicon|]]

Bultrugwalvisse het 'n verskeidenheid vreetmetodes, waaronder die lugborrelmetode: 'n groep walvisse blaas lugborrels terwyl hulle in sirkels swem en skep sodoende 'n ring of "net" wat uit lugborrels bestaan. Die borrels omring 'n groep visse, wat in die gebied tussen die borrels vasgevang is. Soos die walvisse in kleiner en kleiner sirkels swem, word die ring al hoe kleiner en die visse meer vasgevang. Die walvisse sal dan skielik na bo swem, deur hierdie borrelnet, met hulle monde oop, en dan duisende visse in een hap vang. Hierdie metode is al waargeneem met borrelringe van tot 30 m wyd en die samewerking van 'n swetterjoel walvisse. Sommige walvisse blaas lugborrels deur hulle spuitgate, ander duik dieper om visse na die oppervlak te jaag en ander jaag die visse in die "net" in deur geluide te maak.

 

 

Soos ander groot walvisse, is die bultrugwalvis (beide tans en toe) 'n teiken vir die walvisvangsnywerheid. As gevolg van oorvangs het die bevolking met 'n beraamde 90% gedaal voordat regulasies in [[1966]] ingebring is. Die bultrugbevolkings het sedertdien gedeeltelik herstel, alhoewel verstrikking in visvanggereedskap, botsings met skepe en geraasbesoedeling steeds rede tot kommer is. Daar is vandag ten minste 80 000 wêreldwyd. Alhoewel hulle in die verlede deur jagters tot op die randjie van uitsterwing gejag is, is hulle vandag veral gewild onder toeriste wat veral na dele van [[Australië]] en die [[Verenigde State]] reis om hierdie diere in hulle natuurlik omgewing waar te neem.