Franke: Verskil tussen weergawes

In die [[5de eeu|5de eeu n.C.]]. het die Romeinse gesag in Wes-Europa in duie gestort. In die noordelike Europese streke het dit beteken dat die beskawing grotendeels 'n terugval in die prehistoriese tydperk beleef het. Daarom is daar maar weinig betroubare inligtingsbronne oor hierdie tydperk. In [[486]] – tien jaar ná die aftrede van die laaste Wes-Romeinse keiser – het die Frankiese koning [[Clovis I|Clovis]] die laaste Romeinse generaal, [[Syagrius]], naby [[Parys]] verslaan. Die Franke het hulle uitbreiding vervolgens op die welvarende suide gerig en geleidelik ook [[Gallië]] begin verower. Gallië het vervolgens as [[Frankryk]] (die ryk van die Franke) bekend gestaan, na aanleiding van die nuwe heersers.

As gevolg van die Frankies-Merowingiese magsuitbreiding in die [[6de eeu|6de]] en [[7de eeu]] het die integrasie van Germaanse groepe oos van die Ryn begin wat in verskillende fases voltooi is.<ref>Prinz, Friedrich: ''Kelten, Römer und Germanen. Deutschlands Frühgeschichte''. München: Piper 2007, bl. 76-77</ref> Onder [[Karel die Grote]] het die Franke ook nog [[Spanje]] ten noorde van die [[Ebro]] en een deel van [[Italië]] beset en het sodoende die magtigste nuwe staat sedert die val van die Wes-Romeinse Ryk geword.