Lockheed L-1011 TriStar: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
No edit summary |
Skakels |
||
Lyn 22:
}}
Die '''Lockheed L-1011 TriStar''', algemeen na verwys as die L-1011 (uitgespreek "L-ten-eleven") of TriStar, is 'n medium-tot-langafstand, wyeromp-driestralervliegtuig. Dit was die derde wyerompvliegtuig om kommersiële bedrywighede te betree, ná die [[Boeing]] 747 en die McDonnell Douglas DC-10. Die vliegtuig het sitplek vir tot 400 passasiers en 'n reikafstand van meer as 7 410 km (4 000 seemyl). Sy driestraleruitleg plaas een [[Rolls-Royce]] RB211 enjin onder elke vlerk, met 'n derde, in die middel gemonteerde RB211 enjin met 'n S-buis-luginlaat tussen die stert en die boonste romp. Die vliegtuig het 'n outolandingsvermoë, 'n outomatiese neerdaalbeheerstelsel, en beskik op die onderste dek oor 'n kombuis en sitkamerfasiliteite.
Die L-1011 TriStar is vervaardig in twee romplengtes. Die oorspronklike L-1011-1 se nooiensvlug was in November 1970, en is in diens geneem deur Eastern Air Lines in 1972. Die verkorte, langreikafstand L-1011-500 het die eerste keer in 1978 gevlieg, en is 'n jaar later deur [[British Airways]] in diens geneem. Die oorspronklike lengte TriStar is ook geproduseer as die hoë-brutomassa L-1011-100, opgegradeerde enjin L-1011-200, en verder-opgegradeerde L-1011-250. Na-produksie omskakelings vir die L-1011-1 het verhoogde opstygmassa ingesluit op die L-1011-1050 en L-1011-150.
| |||