Asteroïde: Verskil tussen weergawes

Samestelling word na aanleiding van drie primêre bronne af bereken: albedo, oppervlakspektrum en digtheid. Die laaste een kan net akkuraat bepaal word deur die wentelbane van mane waar te neem indien hulle teenwoordig is. Tot dusver het elke asteroïde met mane ’n rommelhoop blyk te wees, ’n losse versameling van rots en metaal waarvan die volume uit halfleë ruimte bestaan. Die deursnee van die asteroïdes wat ondersoek is, is tot 280&nbsp;km en sluit in [[121 Hermione]] (268×186×183&nbsp;km) en [[87 Sylvia]] (384×262×232&nbsp;km). Net ’n halfdosyn asteroïdes is groter as Sylvia, maar nie een van hulle het mane nie; ’n paar kleiner asteroïdes het egter vermoedelik ’n groter massa, wat daarop dui dat hulle versteur kon gewees het. [[511 Davida]], wat omtrent net so groot soos Sylvia is, het ’n geraamde massa van twee en ’n half keer soveel (hoewel dit onseker is). Die feit dat sulke groot asteroïdes soos Sylvia rommelhope kan wees, vermoedelik weens versteurende botsings, hou belangrike gevolge in vir ons siening van die vorming van die Sonnestelsel: Rekenaarsimulasies van botsings tussen soliede liggame wys hulle is net so geneig om mekaar te vernietig as om saam te smelt, maar botsende rommelhope is meer geneig om saam te smelt. Dit beteken die kerns van die planete kon relatief vinnig gevorm het.<ref>{{cite journal |journal=Icarus |volume=211 |issue=2 |date=February 2011 |pages=1022–1033 |title=Triplicity and physical characteristics of Asteroid (216) Kleopatra |display-authors=3 |first1=P. |last1=Descamps |first2=F. |last2=Marchis |first3=J. |last3=Berthier |first4=J.P. |last4=Emery |first5=G. |last5=Duchêne |first6=I. |last6=de Pater |first7=M.H. |last7=Wong |first8=L. |last8=Lim |first9=H.B. |last9=Hammel |first10=F. |last10=Vachier |first11=P. |last11=Wiggins |first12=J.-P. |last12=Teng-Chuen-Yu |first13=A. |last13=Peyrot |first14=J. |last14=Pollock |first15=M. |last15=Assafin |first16=R. |last16=Vieira-Martinsa |first17=J.I.B. |last17=Camargoi |first18=F. |last18=Braga-Ribas |first19=B. |last19=Macomberk |doi=10.1016/j.icarus.2010.11.016|arxiv=1011.5263 |bibcode=2011Icar..211.1022D }}</ref>

Hierdie tipe is [[koolstof]]houdend en reflekteerweerkaats min lig omdat die koolstof so swart soos teer is. Amper 75% van die asteroïdes behoort tot hierdie groep. ’n Goeie voorbeeld is [[162173 Ryugu|Ryugu]]. Die maantjies [[Phobos (maan)|Phobos]] en [[Deimos (maan)|Deimos]] behoort ook tot hierdie groep, hoewel hulle deur die planeet [[Mars]] vasgevang is.

Die M-tipe asteroïde bestaan hoofsaaklik uit [[metaal]], meestal [[yster]] en [[nikkel]]. Hierdie tipe reflekteerweerkaats sonlig baie goed en is helder. Slegs omtrent 8% van die asteroïdes behoort tot hierdie tipegroep. 'n Goeie voorbeeld is Kleopatra.

In 1851,<ref>{{cite web| url=http://www.usno.navy.mil/USNO/astronomical-applications/astronomical-information-center/minor-planets| title=When did the asteroids become minor planets?| publisher=Naval Meteorology and Oceanography Command| accessdate=6 November 2011| deadurl=yes| archiveurl=https://web.archive.org/web/20120406222551/http://www.usno.navy.mil/USNO/astronomical-applications/astronomical-information-center/minor-planets/| archivedate=6 April 2012| df=dmy-all}}</ref> nadat die 15de asteroïde (15 Eunomia) ontdek is, het [[Johann Franz Encke]] ’n groot verandering aangebring aan die komende 1854-uitgawe van die ''Berliner Astronomisches Jahrbuch'' (BAJ, "Berlynse Astronomiese Jaarboek"). Hy het ’n skyf (sirkel), tradisioneel die simbool vir ’n ster, as ’n generiese simbool vir ’n asteroïde begin gebruik. Die sirkel is toe genommer in die volgorde van ontdekking om ’n spesifieke asteroïde aan te dui (hoewel hy <big>①</big> aan die vyfde asteroïde, 5 Astraea, toegeken het) – vir die eerste vier het hy slegs hul bestaande ikoniese simbole gebruik. Sterrekundiges het gou dié metode gevolg, en die volgende asteroïde wat ontdek is (16 Psyche, in 1852) was die eerste een wat met sy ontdekking volgens sy nommer aangedui is. Psyche en ’n paar ander het egter ook ikoniese simbole gekry. 20 Massalia was die eerste een wat nie ’n ikoniese simbool gekry het nie, en ná die ontdekking in 1855 van 37 Fides is geen ikoniese simbole meer toegeken nie. Astraea se nommer is in dié jaar na <big>⑤</big> geskuif, maar die eerste vier asteroïdes is eers van die 1867-uitgawe af volgens hul nommers aangedui. Die sirkel is daarna in hakies verander, wat makliker was om te druk, en oor die volgende paar dekades soms weggelaat. Dit het tot die huidige gebruik aanleiding gegee.<ref name="hilton"/>