Republiek Venesië: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Voyageur (besprekings | bydraes)
kNo edit summary
Etiket: 2017-bronwysiging
Voyageur (besprekings | bydraes)
kNo edit summary
Etiket: 2017-bronwysiging
Lyn 121:
As strandmeerstad was [[Venesië]], wat in sy boukuns Bisantynse, Oosterse, Gotiese, Renaissance- en klassieke invloede verenig het, 'n kunswerk in eie reg wat in die Middeleeue die bewondering van besoekers uitgelok het. Die aantreklikheid van sy ligging is op politieke gebied weerspieël deur 'n wyse regering in hande van sy adelsklas en 'n gesofistikeerde en hoogs ontwikkelde diplomatieke diens wat ekonomiese welvaart en politieke onafhanklikheid verseker het. In die digbevolkte stadskwartiere, die ''sestieri'', was die handhawing van dissipline en die voortdurende stryd teen water as die magtigste natuurelement, waarmee rekening gehou moes word, die grootste uitdagings wat Venesiane bemeester het. Doeltreffendheid en tegnologiese vooruitgang het die basis geskep vir die bou en onderhoud van 'n hoogs moderne handelsvloot, maar ook oorlogskepe waarmee Venesiaanse belange beskerm kon word - almal vervaardig in die ''Arsenale'', Middeleeuse Europa se gevorderdste en ongeëwenaarde skeepswerf.
 
Die buitengewone beskermde ligging temidde van 'n strandmeer is weerspieël in die Venesiaanse adellike tradisie van vryheid en ongebondeheid. Geen stadsmure, versterkings, paleisgardes of militêre paradepleine is hier benodig nie - in 'n nedersetting wat deur Middeleeuse kroniekskrywers as die vryste van alle vrye Italiaanse stede beskryf is.<ref>Frederic C. Lane: ''Venice. A Maritime Republic''. Baltimore, MD: The Johns Hopkins University Press 1973, bl. 1</ref> En al het Venesië sy Rooms-Katolieke identiteit steeds gehandhaaf, was die verhoudinge met Rome en die pousdom dikwels oorskadu deur politieke meningsverskille. Die Venesiaanse owerheid se beweerde verdraagsaamheid teenoor nuwe Christelike strominge soos Protestantisme wat danksy handelaarsdie uithandelsbetrekkinge met die Europese Noorde ingang tot die strandmeerstad gevind het, is in Rome met argwaan bejeën. Uiteindelik is ook in Venesië intellektueles en gelowiges, wat hulle ten gunste van kerkhervorming uitgespreek en na wie deur die pouslike ambassadeur in Venesië in 1572 as "verborge vyande" van die staat verwys is, aan vervolging blootgestel.<ref>John Martin: ''Venice's Hidden Enemies. Italian Heretics in a Renaissance City''. Berkeley | Los Angeles | London: University of California Press 1993, bl. ix</ref>
 
Oorspronklik het die klein nedersettings, wat op eilande in die Venesiaanse strandmeer gevestig is, gedurende die golf van barbaarse invalle in die Noord-Italiese streke van die ontbindende [[Romeinse Ryk]] as toevlugsoorde vir vastelandse vlugtelinge gedien. Naas vissery het die southandel 'n belangrike bron van inkomste geword.