Auguste Rodin: Verskil tussen weergawes

Aangesien klei vinnig verswak indien dit nie nat gehou word of in terra-cotta oonde geplaas word nie, het beeldhouers gipsstukke gebruik as 'n manier om die klei komposisie in stand te hou. Dit was algemene praktyk wat Rodin se tydgenote betref, en beeldhouers sou pleisterwerke uitstal met die hoop dat hulle later opdrag sou ontvang om die werke te omskep in 'n meer permanente vorm. Rodin sou egter veelvuldige gipsstukke laat maak en hulle behandel as die "rou materiale" van die beeldhouwerk, en in die proses hul dele en figure her-kombineer in nuwe komposisies in en dit nuwe name gee.

 

 

Rodin het sodoende 'n werk geskep, wat baie beeldhouers op daardie tydstip en daarna beskou het as een van sy sterkste en mees alleenstaande werke, ten spyte van die feit dat die voorwerp twee verskillende style verteenwoordig, twee verskillende houdings ten opsigte van "voltooiing" verteenwoordig; en kortkom aan enige poging om die arbitrêre versmelting van hierdie twee komponente weg te steek. Dit was die vryheid en kreatiwiteit waarmee Rodin hierdie praktyke &nbsp gebruik het;– saam met sy oppervlaktes met spore van sy eie insig, en met sy permissiewe houding ten opsigte liggaamlike houding, sensuele onderwerpe en nie-realistiese oppervlaktes  – wat Rodin se herbewerking van tradisionele 19de eeuse beeldhou tegnieke-na die oorgang en prototipe vir moderne beeldhouwerk-getipeer het.