W.E.G. Louw: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
→Versamelde werke: Duplikaat |
|||
Lyn 37:
Van 1931 af studeer hy aan die [[Universiteit van Kaapstad]], waar hy die [[B.A.-graad]] in 1933 en die M.A.-graad in 1934 met ’n studie oor die poësie van die Nederlandse digter J.H. Leopold verwerf. Van die begin van 1931 neem hy elke Vrydagaand private lesse in Duits by [[N.P. van Wyk Louw|N.P. van Wyk]] Louw en hierdie kontak verstewig die verhouding tussen die twee broers, wat weens die groot ouderdomsverskil tot in daardie stadium oppervlakkig was. Hy wys die gedigte wat hy skryf in hierdie tyd aan sy broer en ’n paar intieme vriende en hulle moedig hom aan om dit te laat publiseer. Vergesel van ’n paar vriende lees hy dan die verse aan professor F.E.J. Malherbe voor, maar dit is ’n ongelukkige ontmoeting. In ’n latere brief aan Malherbe stip W.E.G. Louw redes hiervoor aan, naamlik hulle vreemdheid vir mekaar, die teenwoordigheid van ander, sy eie smaaklose lees van die verse en Malherbe se moegheid en prikkelbaarheid. Malherbe maak tydens die ontmoeting ’n aantal opmerkings wat Louw as onvanpas en sonder werklike insig beskou en hy besluit daarna om eerder self die gedigte te publiseer as om deur ’n uitgewer te werk. So verskyn ''Die ryke dwaas'' dan, wat ook met die [[Hertzogprys]] bekroon word en amptelik die Dertiger-beweging in die poësie inlui. Malherbe kry ’n afskrif van die bundel en skryf uit die bloute ’n waarderingsbrief aan Louw, waarin hy die genot wat hy aan die bundel het, duidelik stel. Hy lewer dan ook ’n waarderende resensie daaroor in ''[[Huisgenoot|Die Huisgenoot]]'', maar in latere jare is daar ’n breuk tussen Louw en Malherbe, wanneer dit uit getuienis soos vervat in ''Dokumente van Dertig'' van [[J.C. Kannemeyer]] duidelik begin word dat Malherbe se optredes nie altyd vry te spreek is van onegtheid, ’n gebrek aan insig en ’n jag na eie voordeel nie. [[Gerrit Dekker]], vername meningvormer in die letterkunde van daardie tyd, skryf ook ’n positiewe resensie, waarna die sukses van die bundel feitlik verseker is.
Tydens sy studentejare is Louw aktief betrokke by die Afrikaanse Nasionale Studentebond. Hy het in sy vroeë studentejare ’n verhouding met Hettie Smit (wat weerklank vind in haar boek ''Sy kom met die sekelmaan'') en leer ook vir [[Fred le Roux|F.J. le Roux]] goed ken. Hy het ook ’n belangrike aandeel aan die stigting van die Vereniging vir die Vrye Boek in 1936 wat hom ten doel stel om die aandag op die nuwe poësie te vestig en om N.P. van Wyk Louw se ''Alleenspraak'' gepubliseer te kry. As student blink hy uit deur die J.H. Hidding-beurs aan [[Kaapstad Universiteit]] en die ''Queen Victoria Memorial Scholarship'' vir oorsese studie in die [[Verenigde Koninkryk]] te ontvang. Gedurende 1935 is hy vir ’n tyd waarnemende lektor in Afrikaans-Nederlands aan die [[Universiteit van Kaapstad]]. Teen die einde van 1935 vertrek hy na [[Nederland]], waar hy aan die Gemeentelike Universiteit van Amsterdam studeer en in 1939 die doktorale eksamen (Drs.Litt.) voltooi onder leiding van N.A. Donkersloot en A.A. Verdenius. Hy neem Kunsgeskiedenis hier as ’n byvak. Deur kritiese beskouinge en toesprake stel hy die jonger Afrikaanse poësie aan die Nederlanders bekend en publiseer onder meer in 1939 ’n bestekopname van die jongste Afrikaanse digkuns in ''De nieuwere Afrikaanse poëzie'', terwyl hy ook die bydrae ''Vernuwing in die Afrikaanse poësie'' lewer tot J. Haantjes se ''Kroniek van Zuid-Afrika'', wat in 1938 verskyn. Tydens sy tyd in Nederland maak hy van die geleentheid gebruik om gereeld konserte, toneelopvoerings en museums te besoek en tydens vakansies reis hy na ander dele van Wes-Europa. In [[München]] in Duitsland maak hy ’n intensiewe studie van [[Rembrandt]] se skilderye in opdrag van Frederik Hendrik oor die lyding en dood van Christus, wat later sou lei tot sy reeks sonnette ''Die passie van ons Heer'' wat in ''Adam en ander gedigte'' opgeneem word. Net na die uitbreek van die [[Tweede Wêreldoorlog]] keer hy in November 1939 terug na [[Kaapstad-stadion|Kaapstad]], waar hy in 1942 aan die plaaslike universiteit promoveer (Ph.D.-graad) met ’n proefskrif oor ''Die invloed van Gorter op Leopold: ’n Bydrae tot die studie van die sensitivisme'', wat later gepubliseer word.
Saam met [[D.B. Bosman]], N.P. van Wyk Louw en [[Jan Greshoff]] stel hy die bloemlesing ''Tussen die'' ''engtes'' (1940) saam met die doel om Nederlandse skrywers tydens die Duitse besetting te steun. Geld so ingesamel stel hulle in staat om later vir A. Roland Holst en J.C. Bloem op besoeke na Suid-Afrika te bring. Daarna werk hy vanaf September 1941 ’n tyd lank by die Reddingsdaadbond in Johannesburg, ’n organisasie wat gestig is om op ekonomiese en kulturele gebied hulp te verleen aan Afrikaners wat weens die droogte en depressiejare verarm is. Hier vertolk hy veral ’n groot rol as toneelorganiseerder. Hy probeer ’n betrekking by ''[[Die Burger]]'' kry, maar die bevinding is dat hy met ’n doktorsgraad te goed gekwalifiseer is vir die joernalistiek. In 1942 doen hy aansoek om die pos as hoogleraar in Afrikaans-Nederlands aan die [[Universiteit van die Vrystaat|Universiteit van die Oranje-Vrystaat]], ’n posisie wat vakant word met die aftrede van [[D.F. Malherbe]]. Hoewel hy die enigste kandidaat is wat deur die Senaat aanbeveel word, stel die Raad ’n ander kandidaat aan. Hulle neem klaarblyklik eksepsie teen “politieke” verse in sy bundel ''Terugtog'' (veral die ''Renegaat-sonnette'', wat as ’n toespeling op generaal [[J.B.M. Hertzog]] beskou is).<ref name=":0">Remembered: http://remembered.co.za/obituary/view/8469</ref>
| |||