Guerrilla-oorlogvoering: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Sobaka (besprekings | bydraes)
Beeld
Sobaka (besprekings | bydraes)
kNo edit summary
Lyn 1:
[[Lêer:Smuts Boereoorlog.jpg|duimnael|Generaal [[Jan Christian Smuts|Jan Smuts]] het guerilla-eenheid aangevoer in die [[Anglo-BoereoorlogTweede Vryheidsoorlog]]]]
'''Guerilla-oorlogvoering''' (“''Guerilla''” is die verkleiningsvorm van die [[Spaans]]e woord “''guerre''” wat oorlog beteken) is 'n term op die gebied van die krygswetenskap wat verwys na 'n gewapende konflik waarin ongereguleerde vegters probeer om 'n staande gewapende mag te ontwrig en uit te put, terwyl die verskil in vuurkrag die direkte konfrontasie van daardie vegters verhoed. Die term '''guerrilla''' word ook gebruik om die organisasie wat die guerrilla-stryd voer, aan te dui.
 
Lyn 35:
'n Guerilla-aanslag is moeilik om te bestry, veral as dit die steun van die bevolking geniet. Direkte aanvalle is dikwels van weinig nut aangesien guerrilla-vegters maklik verdwyn om elders weer toe te slaan. Dit is ook moontlik dat die straf-ekspedisie verwag word en die guerillas dan 'n hinderlaag opstel. 'n Guerrilla-mag kan op sy beurt ook uitgeput word, maar dit sal gewoonlik baie tyd neem om dit te vermag.
 
'n Taktiek wat die Britte tydens die [[BoereoorlogTweede Vryheidsoorlog]] suksesvol toegepas het, die Russe tydens die Tweede Tsjetsjeense Oorlog en die Irakse weermag in die stryd teen [[ISIL]], is die sistematiese vermindering van die guerrillas se bewegingruimte en hul beheelde-gebied. Dit kan bereik word deur 'n stadige maar bestendige opmars, wat die tyd neem om die verowerde gebied te deursoek na guerrilla-vegters. Weerstandpunte word omring, beleër en deur dieselfde metode verower. Daarbenewens vorm die weermag 'n goedbewaakte en aaneengrensende linie sodat guerrilla-vegters nie deur die lyne kan sluip om nog te infiltreer nie. Mens hoef nie noodwendig die hele gebied te verower nie. Dit kan ook voldoende wees om die guerrilla uit die bewoonde gebiede uit te dryf na die onherbergsame en afgeleë gebiede waar die guerrillas min kan bereik of honger en dors kan ly. 'n Voorbeeld hiervan is die Marokkaanse benadering teen die Polisario Front.
 
Nog 'n moontlikheid is om die guerrilla-beweging van die bevolking te isoleer. Dit kan gedoen word deur 'n sjarme-offensief met die plaaslike bevolking, die weerhouding van weerwraak wat die bevolking in die arms van die guerrillas kan dryf, die geurillas se [[ideologie]] weerlê en die bevolking op allerhande maniere kan help, byvoorbeeld deur skole en werkskeppingsprojekte te stig. Dit sal die guerrilla van ondersteuning en rekrute afsny en stadig stadig laat doodloop. Soms kan 'n regering 'n amnestie skema verklaar of probeer om 'n ooreenkoms met die guerrillas te bereik deur byvoorbeeld 'n outonomie-ooreenkoms. As gevolg hiervan kan mens ontslae raak van die grootste deel van die rebelle en 'n klein groepie radikale kan dan steeds militêr bestry word. Die [[Filippyne|Filippynse]] regering het hierdie beleid suksesvol nagestreef teen die Moro-opstandelinge in [[Mindanao]]. Nog 'n moontlikheid is die oplegging van swaar strawwe vir persone wat die guerrillas help, burgerlike gyselaars neem of gevange guerrillas te verneeder of in die openbaar tereg te stel, hoewel dit ook teenproduktief kan wees en die bevolking in die arms van die guerrillas kan dryf. Daarbenewens word hierdie metodes as 'n oorlogsmisdaad beskou.