Simfonie-orkes: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Verbeter Etiket: 2017-bronwysiging |
|||
Lyn 11:
Onontbeerlik in die orkesmusiek van ongeveer 1750 was die orrel of [[klawesimbel]], wat die rol van die basso continuo vertolk het. So ʼn orkes, bestaande uit strykers, [[hobo]]'s, [[fagot]]<nowiki/>te en 'n continuo-instrument, het in [[Johann Sebastian Bach|Bach]] en Händel se tyd die kern van die orkes uitgemaak.
Dikwels het die blasers geen partituur gehad nie en het hulle saam met die strykers gespeel. Om meer kleur aan die ensemble te gee, is daar ook somtyds van blokfluite, [[
Die stilistiese ontwikkeling wat die 18e eeu gekenmerk het, het ook in die orkes nie ongesiens verbygegaan nie. Die [[basso continuo]], en daarmee saam die klawesimbel, het in onbruik geraak. [[Polifonie]] het plek gemaak vir homofonie en daardeur ook die funksie van die instrumente verander. Die eerste taak van die houtblasers, wat vroeër selfstandige rolle in die klankgeheel kon vervul, was nou om lang tone te speel om sameklank te bevorder. Mettertyd, soos byvoorbeeld in [[Wolfgang Amadeus Mozart|Mozart]] se klavierkonserte, het hulle weer selfstandig geword en as 'n groep teenoor die strykers opgetree. [[Trompet
Deur die Mannheimskool is klarinette ook in die orkes opgeneem. Vroeër is die klarinet ook deur die hoboïs gespeel, en daarom is daar in die meeste klassieke werke of 'n hoboparty, of 'n klarinetparty; die twee is selde saam gebruik. Die [[Mannheimorkes]] was in sy tyd die beroemdste orkes in [[Europa]] en het veral beïndruk met sy geweldige [[crescendo]]'s. Die konsertmeester (eerste vioolspeler) was hiervoor verantwoordelik en hy het die effek bereik deur speelaanwysings vir al die spelers te maak.
| |||