Max Scheler: Verskil tussen weergawes

Scheler is gebore in München in 1874. Sy gesin van half-Joodse afkoms. Sy moeder was 'n ortodokse-joodse vrou terwyl sy vader 'n protestantse voormalige boekhouer was. In die begin van sy lewe blink hy nie uit as student nie, hoewel hy wel al 'n belangstelling toon in die filosofie, en veral in die werk van Friedrich Nietzsche. In sy jeug steun hy marxistiese idees. Hy studeer eers aan die universiteit van Jena onder Rudolf Eucken. Twee jaar later, in [[1897]], verkry hy sy doktoraal en in [[1899]] sy habilitasie. In hierdie periode bekeer Scheler hom tot die rooms-katolieke geloof en laat homself doop. In [[1898]] ontmoet hy ook die [[sosioloog]] [[Max Weber]] in Heidelberg en verdiep hy homself ook in die Franse filosofie, en veral die werk van [[Henri Bergson]], wie se werk grotendeels deur Scheler self in die Duitse intellektuele kringe bekendgestel word.

 

 

In [[1910]] moes hy hierdie universiteit verlaat vanweë 'n kontroversie oor owerspel en sy egskeiding met sy eerste vrou Amalie von Dewitz. In [[1912]] trou hy met Märit Furtwängler, die suster van Wilhelm Furtwängler. Toe die [[Eerste Wêreldoorlog]] uitbreek, word hy aanvanklik opgeroep, maar later weggewys vanweë [[astigmatisme]]. In die volgende jare hou hy lesings in [[koffiehuis]]e en andere plekke in [[Göttingen]] buite die akademiese milieu. Dit was ondanks sy finansiële moeilikheid, besonderse produktiewe jare vir Scheler en skryf hy sy eerste groot werke, naamlik ''Zur Phänomenologie und Theorie der Sympathiegefühle und von Liebe und Haß'' (1913) en ''Der Formalismus in der Ethik und die materiale Wertethik'' (1913–1916). In Göttingen kom hy ook in kontak met denkers soos Hedwig Conrad-Martius, Moritz Geiger, Jean Hering, [[Roman Ingarden]], Alexandre Koyré, Adolf Reinach en Edith Stein. Vervolgens verhuis hy vir 'n kort periode na [[Berlyn]], as onafhankelike skrywer, en word bevriend met Walther Rathenau en Werner Sombart.