Anton Bruckner: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
No edit summary |
|||
Lyn 4:
[[File:Ansfelden bruckner geburtshaus.jpg|thumb|Die huis in [[Ansfelden]], [[Oostenryk]] waar Anton Bruckner gebore was]]
Bruckner was die seun van 'n skoolhoof van 'n dorpskool en 'n orrelis in Bo-Oostenryk. Hy het teen die ouderdom van vier jaar talent getoon op die viool en spinet, en teen die ouderdom van tien jaar het hy spelers by die kerkorrel begin vervang. In 1835-36 het hy in Hörsching saam met sy pleegpa, J.B. Weiss - 'n mindere komponis - begin studeer. Na sy vader se dood in 1837 het Bruckner ingeskryf by die monnikeskool van St. Florian as 'n koorseun. Hierdie briljante [[Barok]]<nowiki/>instansie, met sy manjifieke orrel, sou weldra Bruckner se spirituele tuiste word. Hy het in 1840-41 in [[Linz]] opleiding as 'n assistent skoolonderwyser ontvang, en nadat hy poste beklee het in Windhaag en Kronstorf, het hy in 1845 teruggekeer na St. Florian as 'n ten volle gekwalifiseerde laerskool onderwyser. Bruckner het vir omtrent 'n dekade by St. Florian klasgegee, en in 1848 is hy aangestel as die prinsipiële orrelis van die abdy-kerk daarvan.
In tussen het sy komposisionele vaardighede met rasse skrede toegeneem, en onder die St. Florian tydperk kan onder andere 'n uitstekende Mis in D Mineur (1849) getel word. Die invloede van [[Franz Schubert]] en [[Felix Mendelssohn]] was in hierdie werke bygevoeg tot die Weense klassieke idioom waarin Bruckner geskryf het. Alhoewel Bruckner uiteindelik ongelukkig geraak het met sy beperkte vooruitsigte by die eensame klooster, was hy huiwerig om die pos vir 'n suiwer musikale loopbaan te verlaat. In 1856 was hy op teësinnige wyse deur sy vriende oortuig om aansoek te doen vir die pos van katedraal-orrelis by Linz, welke hy maklik verkry het. Op dieselfde tyd het hy 'n vyfjaar-lange korrespondensiekursus in gevorderde harmonie en kontrapunt begin met die Weense pedagoog Simon Sechter. Bruckner het regdeur sy volwasse lewe 'n intense toegewydheid getoon aan die spirituele lewe; 'n onblusbare en onuitputbare aptyt vir musikale studie, revisie of hersiening, en ook verbetering. Met sy provinsialisme en toegewyde aard, was hy in vreemde geselskap tussen die gesofistikeerde komponiste van die [[Romantiek]] welke sy tydgenote was. Hy het nooit verander wat betref sy eenvoudigheid van karakter, sy plattelandse aksent en kleding, sy sosiale naiwiteit, of sy onvoorwaardelike eerbied, gehoorsaamheid en onderdanigheid aan gesag nie. Alhoewel daar in die lig van sy prestasies nie getwyfel kan word aan sy intellektuele kragte nie , was hy inwaarts onseker van homself en het hy konsekwent na sertifikate en getuigskrifte ten opsigte van sy vermoë gesoek. Sy private lewe het 'n ongelukkige patroon van passievolle maar onbeantwoorde verhoudinge met jonger, meestal tiener meisies, aangeneem. In 1861 het Bruckner sy moeilike studies met Sechter afgesluit met uitstekende getuigskrifte, en hy het ook die beoordelaars by 'n orreleksamen in [[Wene]] verstom. Die styl wat deur hom vertoon word in werke soos sy sewedelige Ave Maria (1861) vertoon 'n nuwe vryheid, diepte en selfversekerdheid. Hy het nou voortgegaan met 'n studie van vorm en orkestrasie saam met Otto Kitzler, en gedurende hierdie tyd het hy die musiek van [[Franz Liszt]], [[Hector Berlioz]], en veral, [[Richard Wagner]], ontdek. Kitzler se produksie in 1863 in Linz van Wagner se opera Tannhäuser het 'n enorme indruk op Bruckner gemaak. Die eerste van sy drie orkestrale koorstukke, die Mis in D Mineur (1864), is die kersie op die koek van hierdie tydperk van streng, selfopgelegde opleiding en die stadige groei na volwassenheid. Na twee vroeëre essays in die orkesvorm het Bruckner sy Simfonie No. 1 in C mineur in 1866 voltooi. Dieselfde jaar het hy die Mis in E Mineur voltooi, wat saam met die Mis in F mineur (1868) sy drieluik van groot feestelike Misse voltooi het. Bruckner het deurgaans in sy kreatiewe volwassenheid ook 'n pragtige reeks motette voltooi wat die kolossale stappe van sy simfoniese vordering uitstippel, met tussen hulle die ''Locus iste, Christus factus est'', en ''Ecce sacerdos magnus''. Hulle word beskou as van die hoogste prestasies van [[Rooms-Katolieke Kerk|Rooms-Katolieke]] kerkmusiek. Bruckner het aan die einde van 1866 'n ergere senuwee aanval gehad, waarvan hy herstel het na drie maande in 'n sanatorium, alhoewel intense periodes van depressie hom later sou lastig val. In 1868 het hy sy onderwyser (Sechter, wat intussen oorlede is) opgevolg as professor by die Weense Konservatoria. Hy het aldaar in harmonie en kontrapunt klas gegee en was geliefd by sy studente vir sy onvergeetlike en innemende styl.
Lyn 10:
[[File:Oesterreich stift stflorian brucknerorgel.jpg|thumb|right|Die "Bruckner Orrel" in Sankt Florian]]
Die verhaal van die laaste 25 jaar van Bruckner se lewe is essensieel die van sy simfonieë: die skepping van nuwe begrippe van vorm, tydsverloop en eenheid, en sy stryd om sukses te behaal in die aangesig van fiere en woedende opposisie. Die dapperheid en oorspronklikheid van sy musiek het hom vasgeloop in onverstaanbaarheid, en was bespot deur die kragtige Weense kritikus [[Eduard Hanslick]], wat 'n voorstander was van die Duitse komponis [[Johannes Brahms]] en sy abstrakte musiek, en onsimpatiek was teenoor Wagner. Bruckner was 'n vurige bewonderaar van Wagner, en hy was verkeerdelik gebrandmerk as 'n dissipel van Wagner. Sy loopbaan is benadeel deur sy onbewuste betrokkenheid in die vurige geveg tussen die volgelinge van Wagner en Brahms. Bruckner het in 1875 'n langverwagte pos as lektor by die Universiteit van Wene ontvang, ten spyte van die opposisie van Hanslick, wat toe die dekaan van die universiteit se musiekfakulteit was. In 1878 was Bruckner verkies as 'n lid van die Hofkapelle, waar hy vir 'n aantal jare 'n onbetaalde orrelis was. Bruckner se prinsipiële kamermusiekwerk, die Strykkwintet in F Majeur, was in 1879 voltooi. 'n Monumentale toonsetting van die Te Deum het in 1884 hierop gevolg. Later dieselfde jaar, was die dirigent [[Arthur Nikisch]] se premiere van Bruckner se Simfonie No. 7 in E Majeur in Leipzig Bruckner se eerste ondubbelsinnige triomf. Dit het 'n keerpunt daargestel wat betref sy artistiese lotgevalle. Sy ander simfonieë het gou regdeur Duitsland en self in Wene wye aftrek begin verdien. Teen die vroeë 1890's het Bruckner 'n bekende en geëerde figuur geword, en 'n eredoktorsgraad van Filosofie is in 1891 deur die Universiteit van Wene aan hom toegeken. Sy laaste koor-orkeswerke was Psalm 150 (1892) en Helgoland (1893). Drie bewegings van sy Simfony No. 9 in D Mineur was teen 1894 gereed, maar hy kon nie die Finale voor sy dood voltooi nie. Hy was begrawe by St. Florian.
==Werke en prestasies==
| |||