Frederick Sleigh Roberts: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Inligting bygewerk |
|||
Lyn 37:
}}
'''Frederick Sleigh Roberts''' ([[30 September]] [[1832]] – [[14 November]] [[1914]]) was 'n Britse soldaat en is in Cawnpore, [[Indië]] gebore. In 1858 word die [[Victoriakruis]] aan hom toegeken na sy diens tydens die Indiese Opstand. In 1885 word hy tot opperbevelhebber van Indië bevorder. In 1895 word hy tot maarskalk bevorder en teen die einde van 1899 word hy bevelvoerder in [[Suid-Afrika]] tydens die [[Tweede Vryheidsoorlog]].
Hy trek soldate uit die [[Britse Ryk]] en herorganiseer die vervoer- en voorradesamestelling. Daarna begin hy sukses behaal; eers neem hy generaal [[Piet Cronje]] gevange saam met 4000 man by [[Slag van Paardeberg|Paardeberg]] in Februarie [[1900]]. Hy stel ook die [[Verskroeideaardebeleid]] in. Daarna neem hy [[Bloemfontein]], [[Johannesburg]] en [[Pretoria]] in. Hy verslaan daarna generaal [[Louis Botha]] by [[Diamantheuwel]] en verdryf hom tot in die destydse [[Oos-Transvaal]]. Gedurende [[Oktober]] [[1900]] is hy terug na [[Engeland]] as opperbevelhebber van die Britse Leër. In Suid-Afrika word hy opgevolg deur [[Herbert Kitchener|lord Kitchener]]. Hy het baie moeite gedoen om waarskuwings te rig teen Duitse militarisme. Hy is in [[1914]] oorlede. == Militêre loopbaan ==
Voordat lord Roberts tydens die [[Anglo-Boereoorlog]] die bevel oor die Britse magte oorgeneem het, het hy hom reeds verskeie kere as 'n goeie soldaat onderskei. Die Victoria Cross is op 25-jarige leeftyd aan hom toegeken. As aanvoerder van die Britse magte in [[Suid-Afrika]] het hy onder meer [[Bloemfontein]], [[Pretoria]] en [[Johannesburg]] beset, waarop die [[Vrystaat]] en [[Transvaal]] amptelik as Britse gebiede geannekseer is.
Toe die oorlog am per verby was, het hy 10 000 man na [[Kandahar]] laat marsjeer en die groot Afgaanse leër wat die dorp aangeval het, verslaan. Toe die oorlog in [[1880]] beëindig is, het hy generaal geword en is 'n ridderskap aan hom toegeken. Na die dood van sir [[George Colley]] tydens die [[Eerste Vryheidsoorlog]] in [[Transvaal]] is Roberts in [[1881]] as bevelvoerder van die Britse magte in Suid-Afrika aangestel.
Net na sy aankoms het hy na Engeland teruggekeer omdat vrede intussen gesluit is. Van [[1885]] tot [[1893]] was hy opperbevelhebber in Indië en in [[1895]] is hy tot veldmaarskalk bevorder. In [[1900]], toe hy reeds 67 jaar oud was, het Roberts in die [[Kaapprovinsie|Kaap]] aangekom om die bevel oor die Britse magte by sir Redvers Buller oor te neem, nadat die Britte tydens die [[Anglo-Boereoorlog]] swaar verliese teen die Boeremagte gely het.
Roberts se enigste seun het in Desember [[1899]] in [[Natalse Regeringspoorweë|Natal]] gesneuwel. Roberts het flankbewegings bo frontaanvalle as militêre strategie verkies. Op [[27 Februarie]] [[1900]] het hy en Kitchener genl. Cronjé by [[Paardeberg]] tot oorgawe gedwing. Ondanks aanvalle deur die Boeremagte het hy daarin geslaag om na Bloemfontein op te ruk en hy het die stad op [[13 Maart]] beset.
Op [[25 Mei]] het hy die Vrystaat amptelik as Britse gebied geannekseer en ʼn paar dae later, op [[31 Mei]], het hy [[Johannesburg]] binnegeval en [[Pretoria]] op [[5 Junie]] beset. Transvaal is op [[1 September]] geannekseer en kort daarna was die grootste deel van die spoorlyn na [[Delagoabaai]], waarvandaan die Boere hulle voorrade gekry het, in Britse hande.
Toe die Boere hulle egter nie wou oorgee nie en 'n bewegingsoorlog begin het, is plaashuise afgebrand en is die dakloses in kampe gehuisves. Kitchener het die beleid van verskroeide aarde na Roberts se vertrek verder gevoer, waarna die kampe as [[Konsentrasiekamp|konsentrasiekampe]] bekend geword het. Onder die indruk dat die oorlog byna verby was, het Roberts die bevel op [[29 November]] aan [[Herbert Kitchener|Kitchener]] oorhandig en na [[Engeland]] vertrek.
So seker was hy van sy saak dat hy verskeie afdelings Britse soldate huis toe gestuur het, waardeur die Britse mag in Suid-Afrika verswak is. In [[Engeland]] het Roberts 'n heldeontvangs gekry. Die graafskap is aan hom toegeken en in [[Januarie]] [[1901]] het hy opperbevelhebber van die Britse leër geword totdat die pos in [[1904]] afgeskaf is. Tot aan die einde van sy lewe het hy in verskillende militêre rade gedien.
Hy was een van die eerste gesagvoerders wat die gedagte van verpligte militêre opleiding gesteun het. Met die uitbreek van die [[Eerste Wêreldoorlog]] in [[1914]] is hy as opperkolonel van die buitelandse magte aangestel.
In die hoedanigheid het hy die Indiese soldate wat in [[Frankryk]] geveg het, gaan besoek en is hy op [[14 November]] [[1914]] op [[St. Omaars]] oorlede. Sy boek oor sy vroeëre lewe, ''Forty'' ''years in India'', het in [[1897]] verskyn.
== Bron ==
* [[Ensiklopedie van Suidelike Afrika]]. [[Eric Rosenthal]]. 1967▼
* Wêreldspektrum, 1982, ISBN 0908409656, volume 24, bl. 32
▲* [[Ensiklopedie van Suidelike Afrika]]. [[Eric Rosenthal]]. 1967
{{Normdata}}
| |||