Anton Bruckner: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
kNo edit summary
Verwysing reggemaak
Etiket: 2017-bronwysiging
Lyn 17:
[[Lêer:Oesterreich stift stflorian brucknerorgel.jpg|duimnael|right|Die "Bruckner Orrel" in Sankt Florian]]
[[Lêer:Bruckner erhaelt Diplom.png|duimnael|Bruckner met die [[Orde van Franz Joseph]], 1886]]
Bruckner het basies slegs een simfoniese begrip nagestreef, wat met die verloop van sy loopbaan stadig ontwikkel en verander het. Die sleutel tot sy behandeling van groot musikale vorme is die dramatiese gebruik van tonaliteit oor 'n lang tydsverloop. (Die adagio beweging van 'n Bruckner simfonie kan 'n ontsagwekkende emosionele ondervinding van 30 minute lank wees) Sy vroegste simfonieë verteenwoordig die eerste fase van hierdie ontwikkeling, terwyl die Simfonie No. 3 in D Mineur (1873) die essensie van sy volwasse styl ontsluier. Die Simfonie No. 5 in B-moll majeur (1875–76) het hierdie vorm sy finale aanslag gegee, welke Bruckner sou najaag in 'n verdere drie voltooide simfonieë en 'n onvoltooide simfonie. Die eerste bewegings van Bruckner se simfonieë open sagkens, en die tonale tussenspel word dikwels gesuggereer in selfs die vroegste mate. (sien [[maatstreep]]) Hierdie bewegings is in sonatevorm, maar Bruckner gebruik drie kontrasterende temas in die eksposisie eerder as die gebruiklike twee. Die tweede tema is dikwels sangerig, met melodiese stringe wat tegelykertyd verskyn. Die musiek bou op na klimakse in 'n stapsgewyse wyse by wyse van klimmende, opeenvolgende repetisies. Die adagios (tweede bewegings) bestaan op tipiese wyse uit 'n uitgerekte wysiging van twee tematiese groepe ter uitbreiding van die ABABA vorm. Hierdie stadige bewegings, wat opbou na massiewe klimakse, verkry dikwels 'n onvergelykbare sublimiteit. Die scherzos (derde bewegings) is gebaseer op dansritmes, maar hulle wissel grootliks wat betref hul tempo, and hul dreunende, aanhoudende temas verkry 'n asemrowende en asembenemende kwaliteit in die latere simfonieë.
 
Die trio seksie van die scherzo bevat dikwels 'n teer en sagte landelike dans, soos die wat Bruckner in sy jeug vergesel het. Die finale bewegings, soos die eerste, is gebou op 'n drie-onderwerp uitgebreide sonatevorm, en inkorporeer aspekte van die eerste drie bewegings. Die laaste beweging van die Vyfde Simfonie, wat eindig in 'n massiewe dubbele fuga, is uniek in Bruckner se simfonieë en is ongetwyfeld sy beste finale. Beide die eerste en laaste bewegings van Bruckner se simfonieë bevat gewoonlik utgebreide kodas met vlammende perorasies.
 
Met sy gedissiplineerde akademiese opleiding, sterk godsdienstige neigings, en ongewoon stadige pad na volwassenheid, is Bruckner meer vergelykbaar met 'n [[Barok]] of [[Renaissance]] komponis as een van die [[Romantiek]]. Tog is sy volwasse komposisionele styl gewaagd wat betref vorm, harmonie en tonaliteit. Sy ontsaglike [[polifonie]]<nowiki/>se vaardighede, sy vermoë om argaïese vorms te inkorporeer binne sy eie gevorderde styl, sy voorliefde vir skielike kontraste van timbre en dinamika en sy gebruik van manjifieke koperblaasinstrument effekte getuig alles van sy gewaagdheid en oorspronklikheid. Bruckner se orkestrasie is egter merkwaardig ekonomies, maar is heeltemal anders as die uitbundige homogeniteit van Wagner. Families van instrumente word afwisselend of beurtelings gespeel in kontrasterende groepe (bv. koperblaasinstrumente teenoor houtblaasinstrumente), welke 'n pragtige en monumentale grootsheid bereik wat buite proporsie is tot die relatief beskeie aantal en tipe instrumente wat gebruik word. geen van Bruckner se simfonieë is programmaties behalwe insoverre hulle "gelaai is met die grootsheid van God."
[[Lêer:Anton Bruckner Bust.jpg|duimnael|Kopie van die Tilgner borsbeeld]]
[[Lêer:Bruckner arrives in heaven.jpg|duimnael|"Anton Bruckner arriveer in die Hemel". Bruckner word gegroet deur (van links na regs): [[Franz Liszt|Liszt]], [[Richard Wagner|Wagner]], [[Franz Schubert|Schubert]], [[Robert Schumann|Schumann]], [[Carl Maria von Weber|Weber]], [[Wolfgang Amadeus Mozart|Mozart]], [[Ludwig van Beethoven|Beethoven]], [[Christoph Willibald Gluck|Gluck]], [[Joseph Haydn|Haydn]], [[Georg Friedrich Händel]], [[Johann Sebastian Bach|Bach]]. (Silhouettekening deur [[Otto Böhler (artist)|Otto Böhler]])]]
Lyn 39:
* [[Simfonie nr. 7 (Bruckner)|Simfonie nr. 7]] in E (1883, omgewerk in 1885: één weergawe)
* [[Simfonie nr. 8 (Bruckner)|Simfonie nr. 8]] in c (nie offisieel 'Die Apocalyptische' genoem 1887, omgewerk in 1888 en 1890: twee weergawes, een deur Robert Haas uitgegee)
* [[Simfonie nr. 9 (Bruckner)|Simfonie nr. 9]] in d ('Dem Lieben Gott gewidmet', eerste drie dele: 1893, onvoltooide finale: 1896)<ref> name="finale">De feitelijk onvoltooid nagelaten [[finale (muziekstuk)|finale]] van de Negende werd in eerste instantie door William Carragan (1984) voltooid, daarna volgden versies van [[Giuseppe Mazucca]] en [[Nicola Samale]] (1987) en een versie van het laatste drietal met [[John A. Phillips]] en [[Benjamin-Gunnar Cohrs]]. Zij baseerden zich op Bruckners eerste compositieschetsen en partituur-schetsen. Dat deed ook [[Gerd Schaller]] (2016), met enigszins andere uitkomsten omdat hij probeerde meer verband te leggen met de voorgaande delen. Uiteraard heeft elk beroep op wat-Bruckner-gecomponeerd-zou-kunnen-hebben indien hij lang genoeg zou hebben geleefd, een [[theorie|speculatief]] karakter. Het is echter niet ondenkbaar dat onbekende pagina's van het compositie[[manuscript (modern)|manuscript]] van de finale, die zich in particulier bezit bevinden, kunnen opduiken. Volgens sommige muziekwetenschappers is het zelfs mogelijk dat het slotstuk van deze symfonie tot en met de laatste noot, als [[partituur]]schets, door Bruckner was uitgeschreven.</ref>
 
=== Ander orkeswerke ===
Lyn 92:
* Robert Simpson, The Essence of Bruckner; An Essay Towards the Understanding of His Music, hersiene uitgawe (1992)
* Derek Watson, Bruckner, hersiene uitgawe (1996).
 
== Notas ==
{{vertaalvanaf
Line 97 ⟶ 98:
| pl = https://nl.wikipedia.org/wiki/Anton_Bruckner
}}
 
==Verwysings==
{{Verwysings}}