Sergiu Celibidache: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
No edit summary |
|||
Lyn 35:
Hy het 'n reputasie gehad dat hy 'n moeilike persoon was om mee oor die weg te kom. As perfeksionis eis hy telkens dat repetitisies aanhoudend gedoen word. Sy tydperk by die Müncher Philharmoniker was gekenmerk deur langdurige konflikte. 'n Geskil met 'n tromboonspeler wat gelyke behandeling geëis het, omrede Celibidache van mening was dat 'n vrou nie die solotromboonspeler behoort te wees nie, het twaalf jaar geduur voordat 'n regter haar gelyk gegee het.<ref>Monique Buzzarté: ''"We Need a Man for Solo Trombone": Abbie Conant's Story''. IAWM Journal (International Alliance for Women in Music), februari 1996, bl. 8–11.</ref>
Celibidache se afkeer van klankopnames kom voort uit sy opvatting dat die belewenis van musiek 'n transendente ervaring is, wat slegs tot sy reg kan kom tydens 'n lewendige uitvoering. Sodoende het daar eers na Celibidache se dood gemagtigde konsertuitvoerings verskyn. Sy groot liefde vir en kennis van musiek, staan egter uit bo alle twyfel, maar tog het hy nie teruggestaan daarvoor om met karakteristieke heftigheid in 'n [[partituur]] in te gryp waar hy dit nodig geag het nie. Sy reuse ervaring en sy musiekteoretiese insigte dra hy oor tydens sy meestersklasse. Opvallend hiervan was sy praktyk om studente kamermusiek te laat speel om so hul gevoel vir ensemblespel te verskerp en die besef van die belang daarvan by hulle tuis te bring .<ref>Toe 'n musiekjoernalis aan Celibidache se eggenote, Ioana Procopie Dimitrescu, vra waarom sy concertopnames nie uitgebring is nie,
Veral deur sy interpretasies, maar ook deur sy [[Zen]] gebaseerde lewensopvatting en sy afkeer van dit wat in sy oë 'n te kommersieel ingestelde musiekbedryf was, het Celibidache in die laaste dekades van sy lewe 'n kultstatus onder musiekliefhebbers verkry.
| |||