Pjotr Tsjaikofski: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Taal
Lyn 35:
Sy koorsagtige werk aan die simfonie het die eerste van 'n reeks geestelike krisisse veroorsaak. Hy het in [[1868]] in Moskou met Balakiref en ander nasionalistiese komponiste kennis gemaak, maar hy het onafhanklik gebly en sy eie rigting in die musiek gevolg. Sy fantasie-ouverture ''Romeo en Juliet'' ([[1869]]) het 'n baie gewilde konsertstuk geword. In die middel van die sewentigerjare, tydens byna histeriese skeppingsaktiwiteit wat tot die Vierde Simfonie in F-mineur (1877) en die opera ''Eugene Onegin'' (na ʼn gedig van [[Poesjkin]]; [[1878]]) gelei het, het hy 'n senuwee-ineenstorting gekry.
 
Ander belangrike werke uit hierdie tydperk is die ouverture ''Francesca da Rimini'' ([[1876]]), die Eerste Klavierkonsert ([[1875]]). Die ''Rococo-variasies'' vir tjello en orkes en die manjifieke balletstuk, ''Swanemeer'' ([[1876]]). Reeds in [[1877]] het hy begin korrespondeer met een van sy bewonderaars, Nadezhda von Meck, 'n gegoede weduwee, wat aan hom 'n toelaag gegee het sodat hy kon ophou doseer en voltyds kon komponeer. Hulle het mekaar nooit ontmoet nie - dit was haar wens – en die reëling het Tsjaikofski goed gepas. Sy nuwe vryheid het aanleiding gegee tot werke soos die Eerste Orkessuite ([[1879]]), die opera ''Die meisie van Orleans'' ([[1879]]), die skitterende Vioolkonsert in D-majeur ([[1878]]), die gewilde ''Serenade vir Strykers'' en die ''Capriccio ltalien'' (albei [[1880]]), en die [[1812]]-ouverture ([[1880]]; die musiek herdenk [[Napoleon III van Frankryk|Napoleon]] se mislukte Russiese veldtog van [[1812]]). In [[1885]], na reise in [[Switserland]][[Frankryk|, Frankryk]] en [[Italië|Italië,]], het Tsjaikofski hom in 'n huis in Maidonof, naby [[Moskou]], gevestig.
 
Hier het hy die opera ''Die skoppensvrou'' en die pragballet ''Die slapende skone'' (albei [[1890]]) gekomponeer, sowel as die grootse Vyfde Simfonie in E-mineur, waarin sy geestestoestand weerspieël word in die intense emosionele inhoud wat wissel tussen histeriese verrukking en neurotiese wanhoop. 'n Konsertreis het vroeg in die negentigerjare gevolg en Tsjaikofski het die [[Verenigde State van Amerika|VSA]] en [[Engeland]] onder meer besoek, waar hy in [[1893]] 'n eredoktorsgraad in [[Cambridge]] ontvang het.