Duitse Demokratiese Republiek: Verskil tussen weergawes

Ook gay mans was 'n minderheid wat uit die openbare lewe verban is. Enige vorm van georganiseerde groepslewe was, net soos die publikasie van gay tydskrifte, verbode. Homoseksualiteit is, net soos in die Sowjetunie, as emosionele of sielkundige versteuring beskou, of as 'n oorblyfsel van kapitalistiese dekadensie. Die amptelike ideologie het die lewenslange, monogame en reproduktiewe huwelik as norm en ideaal beskou. Hierdie norm het die Oos-Duitse beleid ten opsigte van seksualiteit bepaal net soos die seksuele onderrig in skole. In die DDR-samelewing was daar dus geen plek vir gay-wees nie. Seksuele aantrekking tot dieselfde geslag en enige sigbare leefstyl wat daaruit sou voortspruit, is as bedreiging vir die sosialistiese moraal en die sedelike gevoelens van die werkersklas beskou.<ref>Detlef Grumbach (red.): ''Die Linke und das Laster. Schwule Emanzipation und linke Vorurteile''. Hamburg: Männerschwarmskript 1995, bl. 139 Uittreksels aanlyn beskikbaar: [https://anarchismus.at/sexualitaet/texte-gegen-homophobie/348-schwule-emanzipation-und-linke-homophobie ''Anarchismus.at'']</ref>

Homoseksuele verhoudings is oorspronklik in albei Duitse state onwettig verklaar deur §175 van die strafwetboek - 'n paragraaf wat van 1872 gedateer het. Die DDR-regstelsel het ná die oorlog teruggekeer tot die ietwat meer gematigde paragraaf van die Republiek van Weimar. Ná 1957 is verhoudings tussen mans nouliks as onwettig beskou en oortreders selde gevonnis. In 1968 is die berugte §175 heeltemal geskrap. Die minimum-ouderdom vir geslagsomgang tussen twee mans was nogtans ietwat hoër as dié vir heteroseksuele pare. Hierdie laaste onderskeiding tussen hetero- en homoseksuele burgers is in 1988 deur die laaste Volkskammer-parlement laat vaar en volle gelyke burgerregte aan almal toegeken.